Huub en Wies Reemers 50 jaar getrouwd: 'Niet te snel opgeven als het even niet botert'

Hij wordt geboren in het dorp Geldrop in Brabant, zij in de stad Semarang in Indonesië. Ze wonen toevallig bij elkaar om de hoek in Geldrop en trouwden vijftig jaar geleden. Het gouden bruidspaar Wies en Huub Reemers-Samidjono, nu inwoner van Valkenswaard, vertelt openhartig over hun leven.

In de woonkamer heb je een prachtig zicht op de tuin. Wies gunt je vol trots een blik in de achtertuin en eenmaal weer binnen blijkt de gastvouw genoemd te zijn naar haar oma Louise. “En mijn moeder heeft mijn doopnaam Samiasih, zelf verzonnen. Bovendien: Javanen hebben geen achternaam. Mijn moeder heeft de voornaam van mijn vader: Samidjono, als achternaam voor ons gezin gebruikt.” Huub is genoemd naar zijn opa Huub, al is Petrus wel zijn eerste doopnaam en Hubertus zijn tweede.

Knokken

Wies geeft een inkijkje in haar familiegeschiedenis en legt uit dat haar oma en opa als wees met elkaar getrouwd zijn op Java. Oma gaat in de vijftiger jaren met haar zonen naar Nederland vanwege Nederlands bloed in de familie. “Mijn moeder was op dat moment met een Indonesiër getrouwd. Al zou ze het gewild hebben; ze mocht niet mee-emigreren naar Nederland.” Twee uur na het overlijden van Wies’ vader wordt een zusje van Wies geboren, en blijft het gezin achter met moeder en negen kinderen. “Mijn oma zei: Kom alsjeblieft naar Nederland, want in Indonesië is voor een alleenstaande vrouw geen toekomst. Na twee jaar knokken bij de ambassade verleent Koningin Juliana in 1964 toestemming om vanuit Jakarta naar Nederland te komen. We krijgen een woonplek toegewezen in een pension in Elshout.” Wies is dan zeven jaar.

Huub wordt geboren in Geldrop, het gezin krijgt vier kinderen. Hij volgt de lagere school en wil graag gaan studeren. Zijn vader werkt bij Philips als draadtrekker en ziet Huub liever als glasinstrumentenmaker bij de lampenfabriek. “Zo kwam ik eerst op de Philipsbedrijfsschool en op het Natlab. Na de militaire dienst moesten we trouwen.” Dan zet hij een stapje terug in de tijd en vermeldt dat hij bevriend raakt met twee oudere broers van Wies, die inmiddels met het gezin bij Huub om de hoek zijn komen wonen. Wies: “Dus hij zag mij voortdurend en zo hebben we elkaar leren kennen. Hij vroeg verkering, maar ik was pas twaalf en zat op het Van Maerlantlyceum. Ik zei voor de grap: kom volgend jaar maar terug.” Na twaalf maanden raakt de verkering serieus aan en na drie jaar wordt er getrouwd.

Thuis de bruiloft

“De dertiende was geen vrijdag, maar een donderdag, ook de enige dag dat je gratis kon trouwen”, aldus Wies. Na het gemeentehuis wordt het kerkelijk huwelijk in de St.-Jozefkerk van Geldrop ingezegend. Huub vult aan: “Ik had negenhonderd gulden op de spaarrekening. We hadden een chronisch geldgebrek.” De bruiloft wordt gevierd bij Wies thuis. “Moeder kookte, mijn zus maakte de jurk en haar man de foto’s”, zegt ze. Het jonge stel gaat bij de ouders van Huub inwonen en na ’n half jaar komt er een huis beschikbaar, waar de eerste dochter geboren wordt. Anderhalf jaar later wordt de tweede dochter geboren. Tijdens het interview roept Huub Googel aan met het commando om de muziek wat zachter te zetten. Het lukt.

De gastheer verruilt zijn job bij Philips met de politie in Zaanstad, aangezien dat beroep vele malen beter betaalt. “We kwamen daar op een flatje te wonen. Na vijf jaar vertrokken we in 1982 naar Best, om na ’n half jaar naar een gezinswoning in Dommelen te verkassen vanwege een nieuwe baan bij de politie van Valkenswaard.” Na opnieuw vijf jaar wordt Eindhoven de nieuwe werkplek, waar Huub twaalf jaar werkt. Tenslotte stapt hij over naar het bedrijfsleven. “Ik had een computer gekocht voor onze kinderen, ik werd er verzot op en startte in de automatisering en uiteindelijk werkte ik bij de automatisering van alle Ergonbedrijven in de regio.” Onderweg naar het werk krijgt Huub een motorongeluk en is werken vanaf dat moment helaas niet meer mogelijk. Hij is dan 53. Later maakt hij enkele jaren van zijn werk een hobby bij het Steendrukmuseum.

Digitale gemakken

Ook Wies komt terecht bij de politie, maar dan als medewerkster van het politie-bedrijfsrestaurant in Eindhoven. “Ik ben echt een doe-mens. Een tijd later werd ik benaderd door de Vreemdelingendienst voor de administratie en stapte over. En nu ben ik sinds drie jaar met pensioen”, zegt ze. Vanaf dat moment komt er meer ruimte voor hobby’s. Huub leeft zich helemaal uit in het aanleggen van digitale gemakken zoals automatische camera’s, gordijnen die dicht schuiven, automatische verlichting en een deurbel die alles kan. Wies deed veel handwerken, maar tegenwoordig sport ze zeer fanatiek. De laatste jaren is ze bijna elke dag in de sportschool te vinden. “Ik doe verschillende soorten yoga, da’s echt mijn ding.” Inmiddels heeft ze beeldhouwen ter hand genomen.

De vijftig huwelijksjaren worden door het paar gemarkeerd door de geboorte van de twee kinderen en de twee kleinkinderen, de overstap van Philips naar de politie, het motorongeval en de noodzakelijke verhuizing van Dommelen naar een gelijkvloerse woning aan de Reiger. Op de vraag hoe je samen vijftig jaren lief en leed deelt, zegt Wies: “Gewoon doorgaan. Geven en nemen. Elkaar vrij laten. Niet te snel opgeven als het even niet botert.” Huub: “Elkaar dingen gunnen.” Het gouden paar hoopt dat de gezondheid zó mag blijven. “Ik heb tot nu toe een prachtig en rijk leven gehad.”

September staat te boek als een echte feestmaand: met het gezin enkele dagen naar Friesland, de burgemeester komt, ze gaan samen uit eten, ze vieren een feest met familie en vrienden en op het plein komt een tent voor een feest met de hele straat.

Alvorens te vertrekken brengt Wies het schilderstuk in de hal onder de aandacht. “Gemaakt door Huub! Zijn éérste schilderij!” 

Download de gratis app van Valkenswaard24 en mis niets → Apple | Android