Mieke en Frank Montijn 50 jaar getrouwd, maar houden het rustig: 'Het is wel een mijlpaal'
Het gouden bruidspaar Montijn-Emmelot woont al 45 jaar in Dommelen. En zeer naar de zin. Tevreden kijken ze over hun schouders terug naar de afgelopen decennia.
In de huiskamer staat een apparaat constant te brommen. Het mobiele toestel is middels een slangetje verbonden met de neus van Frank Montijn (73) om hem van extra zuurstof te voorzien. Mieke Montijn-Emmelot (70) haalt lekkere koffie en intussen vertelt Frank dat ze allebei geboren zijn in de stad Utrecht. “Onze wederzijdse ouders kenden elkaar, dus Mieke en ik kenden elkaar ook. We gingen met onze ouders bij elkaar op bezoek.” Al gauw blijkt dat Frank het hart van Mieke wil veroveren. Zij werkt in een kapsalon in de stad, vlakbij de Oude Gracht, en regelmatig gaat Frank op een terrasje van een kroeg zitten tegenover de salon. “Ik ging zitten kijken of ik haar kon zien. Als ze op een gegeven moment naar de bushalte ging, rende ik over de Oude Gracht, kwam dan bijna buiten adem bij de bushalte aan en vroeg ik haar: Moet ik je soms even wegbrengen?” Meestal zegt Mieke dan dat ze wel met de bus naar huis zal gaan. “Hij heeft er in ieder geval moeite voor gedaan”, zegt Mieke met een big smile.
De verkeringstijd is niet alledaags. Frank heeft zijn verplegingsdiploma op zak en wordt actief bij het Rode Kruis in Utrecht. Via het Rode Kruis gaat hij als beroepsmilitair werken bij de militair-geneeskundige dienst van de luchtmacht. “Tot aan mijn pensioen in 2007 ben ik bij de luchtmacht gebleven”, zo klinkt het. Frank begint in Arnhem op de kaderschool. Van daaruit komt hij te liggen in Amersfoort, wordt onderofficier en wordt overgeplaatst naar Blomberg in Duitsland. Daardoor is hij zelden thuis. Mieke haalt op de vakschool haar diploma’s voor kapper en werkt tot het trouwen op 24 januari 1974 in een salon. “We trouwden in het oude gemeentehuis van oud-Zuilen, een wijk in Utrecht. We hadden die dag een diner-dansant in een hotel-restaurant in de stad.” Onmiddellijk daarna vertrekt Mieke naar Duitsland om voortaan samen te zijn met Frank, die er dan al bijna twee jaar werkt. Aanvankelijk woont hij op het kamp, daarna bij een hospita en na hun trouwen krijgen ze een flatwoning in de Nederlandse woonwijk. In het Duitse Steinheim wordt in 1977 Mandy geboren en in 1979 Ralph. In september van dat jaar wordt er terugverhuisd naar Nederland.
Militair zieken- en gewondentransport
Op de vraag wat voor werk Frank precies doet bij de geneeskundige dienst legt hij uit dat op de Eindhovense basis in die tijd een polikliniek is, een laboratorium en een ziekenzaaltje. Na wat opleidingen en een bevordering volgt hij een opleiding in Canada en Amerika voor gewonden-luchttransport. “Daar heb ik me in gespecialiseerd. Van over de hele wereld gewonden en zieken met het vliegtuig ophalen. Vooraf moest je contact leggen met de verpleegkundigen en artsen daar en dan ging je met het team het vliegtuig geschikt maken voor het ziekentransport.” Tijdens de oorlog in Joegoslavië worden heel veel mensen gerepatrieerd en naar de ziekenhuizen gebracht in hun woonplaats. Volgens Frank vooral veel Engelsen en slachtoffers uit Scandinavië.
Mieke hervat geen echte baan meer. “Als mijn baas van toen op vakantie ging, was ik drie weken in Utrecht. Dan lette Frank op de kinderen en runde ik de salon. Dat was altijd heel leuk. Maar ik heb natuurlijk heel veel alleen gezeten als Frank weg was.”
“Onze Brabantse vrienden uit Duitsland gingen allemaal weer terug naar Nederland, en wij daarom ook. Er komt een nieuwe generatie militairen, onze kinderen beginnen op te groeien en we kijken vooruit. Elke vijf of zes jaar word je overgeplaatst naar een ander onderdeel en met het idee ‘we moeten tóch terug’ zeiden we: laten we dan nú maar gaan.” Frank kan als nieuwe werkplek kiezen voor vliegbasis Valkenburg (Zuid-Holland) of vliegbasis Eindhoven. Brabant krijgt de voorkeur vanwege de goede ervaringen met vrienden. Het echtpaar krijgt een aanbieding voor een woning in Veldhoven en een in Dommelen en de keuze wordt niet moeilijk: het wordt Dommelen, de woning waarin ze nu nog wonen. Frank: “In die tijd moest iedere gemeente enkele woningen vrij houden voor militairen die van elders naar Nederland werden overgeplaatst. Daar hadden we geluk mee.”
Twee kinderen en twee kleinkinderen
Mieke heeft geen echte hobby’s. “Mijn hobby is haar”, zegt ze en doelt op de vriendinnen bij wie ze regelmatig haren kapt. “Soms doe ik wel een spelletje op mijn tablet, en nou zorg ik ook extra voor mijn man.” De heer des huizes werkt graag met computers, kijkt naar autosport en verdiept zich daar wat in. Ook fotografie staat op zijn lijstje en jarenlang verzamelt hij munten en postzegels. “Maar dat is voorbij.” Sinds zijn pensionering doet Frank nog een tijdje chauffeurswerk en dat bevalt hem goed. “Dat was erg gezellig, ik heb daar nog goede contacten aan overgehouden.”
De zoon van Mieke en Frank woont in Amsterdam en de dochter woont in Dommelen, enkele deuren verder dan het bruidspaar en heeft twee zoons, die inmiddels 22 en 25 zijn.
Terugkijkend op vijftig jaar huwelijk herhaalt Mieke dat ze gedurende die periode wel veel tijd alleen is geweest vanwege het werk van Frank. “Maar als het nodig zou zijn deed ik het onmiddellijk weer over”, zegt ze. Frank bevestigt dat het werk helaas vaak vóór moest gaan. “Vijftig jaar is toch een mijlpaal; veel mensen halen het niet vanwege overlijden of vanwege een scheiding. Wethouder Geldens zal op bezoek komen en op de trouwdag zelf zal het rustig blijven, vanwege de kou. Zodra het wat beter weer is zullen we extra aandacht aan onze huwelijksdag besteden. We hebben maar een hele kleine familie.” Het geheim voor vijftig jaar huwelijk is volgens het paar respect hebben voor elkaar.
Download de gratis app van Valkenswaard24 en mis niets → Apple | Android
