Nannie en Ad viert diamanten huwelijk: '60 jaren zijn snel voorbijgegaan'

Het is 3 september 1964 als Nannie Wijn en Ad van Dongen elkaar het jawoord geven in Eindhoven. Alle reden om het bruidspaar zestig jaar later te laten vertellen over het wel en wee van hun levensloop. Ze zijn gezegend met drie kinderen en vier kleinkinderen.

In de huiskamer ligt een grote vlag over de bank met de tekst Gefeliciteerd 60 jaar getrouwd. Op tafel liggen het Eindhovense trouwboekje en het fotoalbum van september, allebei dus zestig jaar oud. Samen gaan Ad en Nannie voor een grote groepsfoto staan die aan de muur hangt. “Kijk, deze foto is tien jaar geleden gemaakt, toen we vijftig jaar getrouwd waren. Het is bij een kasteel ergens in Limburg”, zo klinkt het.

Eenmaal aan de praattafel blijkt dat het echtpaar geboren is in Eindhoven, daar samen ook gingen wonen na hun huwelijk, toen zestien jaar in Luyksgestel en vervolgens vierendertig jaar in Dommelen domicilie kozen. Inmiddels geniet het paar al vier jaar van het appartement in Valkenswaard. “Het enige hier met een tuintje”, zegt Nannie trots.

Steno en boekhoudmachine

De vader van Nannie is hoofdboekhouder op het stadhuis van Eindhoven en haar moeder zorgt dat het huishouden op rolletjes loopt voor de vier kinderen, waaronder ’n tweeling. Nannie volgt de Mulo bij de zusters, vlakbij de Trudokerk. Haar loopbaan vindt vooral plaats in de administratiewereld; ze werkt zelfs met steno en leert te werken met de boekhoudmachine. “Na ons trouwen mocht ik nog even doorwerken, maar dan wel achter, zodat niet iedereen me zag”, zegt ze met een lach. Haar laatste job is in het ziekenhuis aan de Aalsterweg, op de afdeling die zorgt dat bedden weer schoon terug naar de verpleegafdelingen kunnen.

Ad groeit op in het gezin met zes kinderen, waarvan vader bij Philips werkt. “Hij sterft op zijn veertigste, door een nikkelvergiftiging op het werk. Mijn moeder was natuurlijk altijd thuis”, zo vertelt hij. Na de lagere school in Acht gaat hij naar de LTS in de stad en leert de stiel van timmerman. Door avondschool met onder andere uitvoerderscursussen klimt hij op tot uitvoerder op verschillende bouwwerken voor aannemers.

Hij komt in contact met de Amsterdam-Rotterdambank en hem wordt gevraagd tijdens de wisseldagen van het huisjespark in Luyksgestel klein onderhoud te gaan doen. “Na dit een seizoen gedaan te hebben kreeg ik de vraag of ik het hele beheer wilde gaan doen en daar wilde komen wonen.” Ze kopen één van de huisjes en zestien jaar lang hebben ze het helemaal naar hun zin, totdat het park wordt verkocht. “Gunstig, want we moesten verhuizen en de kinderen gingen al naar het voortgezet onderwijs in Valkenswaard en Eindhoven.”

Arie van der Lugt

Het is bijna een open deur intrappen als Nannie en Ad vertellen dat ze elkaar hebben leren kennen in een Eindhovense dansschool. De verkering leidt tot het wettelijk huwelijk op 3 september 1964 en op 12 september 1964 tot het kerkelijk huwelijk in de Maria Reginakerk. Al bladerend in het fotoalbum komen herinneringen van die dag weer boven. “Kijk eens wat een prachtige auto we hadden”, zegt Ad. De drie kinderen Ingrid, Eric-Jan en Martijn worden geboren in 1965, 1966 en 1970. Nannie zegt dat ze in Luyksgestel tegenover de schrijvershut woonden van Arie van der Lugt, “We wisten het altijd als hij thuis was, want dan brandde er licht in de hut.”

Aan de muur hangt een ingelijst handwerk. “Dat heb ik gemaakt”, zegt Nannie trots, “maar ik was ook bij de gidsen, was bij tennis en volleybal. Ik werd zelfs gevraagd voor het Nederlands Team, maar de kinderen werden geboren, dus dat ging niet.” Lezen is nog steeds haar grote passie. Natuurlijk staat het boek God schudde de Wateren op haar lijst, van overbuurman Van der Lugt. Ad is lange tijd fervent scheidsrechter. “Onze dochter was bij het korfbal en mij werd gevraagd om scheidsrechter te zijn. Dat heb ik gedaan en ik ben daarna steeds hoger opgeklommen waardoor ik in heel Brabant floot.” Later stapt hij over naar het volleybal. Dan wijst hij naar de onderste etage van een glazen vitrine. In een opengeslagen doosje ligt de vrijwilligerspenning van Valkenswaard, die hij verdiend heeft vanwege vijftig jaar actief lidmaatschap bij EHBO-vereniging St.-Nicolaas Valkenswaard.

Bridgen en puzzelen

Samen hebben ze de nodige kilometers achter de rug met de vouwwagen en later met de caravan. De Scandinavische landen, Spanje en Frankrijk zijn voor hen geen onbekend terrein meer. Inmiddels genieten ze regelmatig van volledig verzorgde vakanties via een hotelketen, in Nederland of Duitsland. Ad gaat nu wekelijks naar de gym en speelt bridge, terwijl Nannie heel graag puzzelt. Op de vraag hoe het met de drie kinderen gesteld is, beginnen ze over de dochter, die in Valkenswaard werkt en waarbij de gezondheid helaas een wissel trekt. “Martijn doet aan parapente en is doctor ingenieur in de scheikunde. Onze Eric-Jan werkt in de computerwereld.”

Wat kun je -ondanks dat het zo snel ging- over de afgelopen zestig jaar zeggen? Nannie: “We hebben nauwelijks verveel gehad, we zijn weleens boos geweest maar verder niks. We kunnen goed met elkaar overweg.” 

Download de gratis app van Valkenswaard24 en mis niets → Apple | Android