Jac van Beek uit Dommelen: 'Dierenarts zijn was een levensstijl'

Jac van Beek is sinds enige tijd 'op rust'. De Dommelse dierenarts (79) heeft zijn witte jas aan de wilgen gehangen en vertelt, alhoewel hij zegt geen prater te zijn, uitgebreid over zijn opleidingen en de dierenartsenpraktijk. Binnenkort is er feest: de praktijk bestaat veertig jaar.

Dierenarts Jac van Beek nodigt je binnen, verontschuldigt zijn vrouw Ria en loopt naar de keuken, van waaruit je een fraai uitzicht op de achtertuin krijgt. Op de vraag hoe de gastheer het maakt, zegt hij: “Ben nu weer goed fit, maar eerder voelde ik me beroerd en dacht: ik ga eraan. Ik kreeg pred, want daarmee kun je een dood paard levend maken. Ik sliep voor het eerst sinds vijf weken weer goed en alle pijn was weg

Utrecht, Leuven, Antwerpen, Gent

Van Beek groeit op in een Westerhovens boerengezin van negen jongens en een meisje en zegt: “Thuis hadden we koeien, kippen, varkens, paarden, katten, honden en akker- en tuinbouw. Daar is de liefde voor de dieren geboren.” Op zijn twaalfde gaat Jac naar het seminarie. Aangezien hij niet goed is in Grieks, Latijn en zingen, komt hij weer thuis, gaat naar ‘t Rythoviuscollege in Eersel en slaagt in 1964. Na enkele maanden diergeneeskunde in Utrecht, studeert hij na zijn militaire dienst werktuigbouwkunde aan de Technische Hogeschool in Eindhoven. “In 1971 slaagde ik als werktuigbouwkundig ingenieur.” Na drie jaar gewerkt te hebben bij de Spoorwegen, volgt de veterinaire geneeskundige opleiding in Leuven en Antwerpen. “Op de T.H. hoefde je niks van buiten te leren en bij diergeneeskunde álles. En dat was zwaar op 30-jarige leeftijd.” De laatste jaren volgt Jac succesvol in Gent en studeert in 1981 af als doctor.

Dr.ir. J. Van Beek start dat jaar als vervangend dierenarts in Wuustwezel. “In twee weken tijd deed ik daar voor het eerst bij drie koeien keizersneden. Ik had wel vaak genoeg gekeken, maar het zelf nog nooit gedaan. Dat was echt spannend”, en hij vertelt uitvoerig over het verloop van die ingrepen. Van 1982 tot 1985 is hij werkzaam in Eersel in een bestaande praktijk. Dan komt het besluit om voor zichzelf te beginnen. “Als locatie twijfelde ik tussen Westerhoven en Dommelen, maar koos voor Dommelen omdat daar meer mensen zaten met kleine huisdieren. Ik begon er wel met grote huisdieren en op 1 mei kreeg ik het huis aan de Kerkakkerstraat 11 in Dommelen, een gewoon burgerhuis.” De hal wordt wachtkamer en de huiskamer wordt gesplitst voor een behandelkamer en andere praktijkruimten. Later vinden meer verbouwingen plaats en de praktijk maakt een succesvolle periode door. “Vooral omdat ik goed naar de mensen luisterde en tijd voor hen nam.”

Keiblij

De dierenarts weet nog precies te vertellen over de eerste hondeigenaar die belde. “Ik had nog geen praktijkruimte, dus ik behandelde die hond thuis bij het baasje.” De eerste assistentie op de praktijk krijgt Jac van enkele nichtjes, voor hand- en spandiensten. Dan komt het eerste officiële personeel in dienst en ook echtgenote Ria assisteert in de praktijk. Op de vraag hoe het in die beginjaren gaat, herinnert hij zich dat eens een kat gesteriliseerd moet worden en tijdens de ingreep een volledig ingekapseld piepkuiken ontdekt wordt in plaats van een tumor. “Voor mij was dat een klein wonder.” Tijdens een nieroperatie bij een rottweiler begint de nier te bloeden en Jac geeft opdracht de familie te bellen dat het dier het niet gaat redden. “Even daarna kon ik het bloed tóch stoppen. Daar was ik keiblij mee. Een meevaller voor de hond, voor het baasje en voor mij. Twee weken later verongelukt de eigenaar. Zijn vrouw is uit dankbaarheid en trouw altijd nog naar onze kliniek gekomen.” Een scala aan herinneringen komt voorbij, tot zelfs aan de eigenaar van een hond die niet wil geloven dat het beestje dood is. “Ik moest het dier openmaken om te laten zien dat het hart niet meer klopte.”

Als dierenarts blijk je dagelijks veel belangrijke beslissingen te moeten nemen. Welk ziektebeeld? Welke medicatie? Wel of geen chemokuur? Wel of geen euthanasie? “Je moet steeds zorgen dat je niet op emotie geld wilt verdienen aan een dier. Je moet reëel blijven en verstandige adviezen geven.” De dierenpraktijk groeit voortvarend, mede dankzij het fantastische personeel dat vooral onder de zorg van Ria valt. Ook de administratie neemt zij voor een groot gedeelte voor haar rekening. “Daardoor hebben we samen de praktijk kunnen uitbouwen tot wat het na veertig jaar geworden is”, zo klinkt het.

Definitieve streep

Na de papegaaienziekte en in 2017 een openhartoperatie gaat Jac een tandje minderen. Dan belt I.V.C. Evidensia en in augustus 2018 wordt de praktijk verkocht aan deze organisatie, die de kliniek verder voortzet. Nog drie jaar werken Jac en zijn vrouw dóór, waarna definitief een streep wordt gezet onder het arbeidzame leven van het echtpaar Van Beek-Smeijers. “Er viel al een last van me af toen Evedentia zei: je hoeft geen nachtdienst meer te draaien.”

Nu geniet de gastheer van zijn titel als Heerboer bij de Dommelse Kinderboerderij ‘Het Weike’, waar hij lange tijd belangeloos assistentie verleende. Hij grapt: “In Dommelen zijn nog drie boeren: de gebroeders Van der Heijden en ik als Heerboer.” Ook de titel Gildeheer rust op zijn schouders: enkele jaren geleden wordt hem gevraagd door het Sint-Martinus Gilde van het Heilig Sacrament te Dommelen om deze functie te gaan bekleden.

Dankbaar

Tenslotte moet het hem van het hart dat hét grote verschil van werken tussen vroeger en nu het aantal uren is. “Tegenwoordig werken ze afgepaste uren en wij werkten de klok rond. Het was gewoon een levensstijl. Het was een heel plezierig leven en ik werkte nooit met tegenzin. Ik ervaar nog regelmatig dankbaarheid.”

Jac dankt mede namens zijn vrouw alle cliënten die in de afgelopen decennia hun dier hebben willen laten behandelen in Dierenkliniek Dommelen. Terecht dat in het voorjaar het veertigjarig bestaan gevierd zal gaan worden met een extra tintje. 

Download de gratis app van Valkenswaard24 en mis niets → Apple | Android