Rebecca: 'Een beperking is en blijft lastig te accepteren, je ziet het niet, maar het is er wel'

"Een beperking is en blijft vaak lastig te accepteren. Je ziet het niet, maar het is er wel." Rebecca Martens woont niet voor niets op De Rapelenberg. Wonderlijk hoe open ze is over de begrenzingen waarmee ze in haar leven moet dealen.

Met een drone wordt rondom Zorginstelling Lunet Rapelenberg gevlogen om het pand nauwgezet te kunnen inspecteren. Binnen in de hal hangen links de nodige brievenbussen en rechts zijn de deurbellen van alle bewoners. Als je bij het naamplaatje van Rebecca op de bel drukt, hoor je al snel “Kom maar binnen!”. Begeleider Michael loopt even mee en eenmaal binnen bij de gastvrouw wordt al gauw koffiegezet. “Kijk niet naar de rommel”, zegt de vrijgezelle Rebecca, geboren in Rotterdam in 1981. Even later verkiest ze de zitbank bij het raam voor een indringend gesprek.

Struikelblok

Op Facebook is Rebecca opvallend open over haar beperking. “Mensen overvragen je heel gauw omdat ze dat niet zien, en dát is echt wel een struikelblok.” Ze geeft als voorbeeld dat haar soms wordt gevraagd om gezellig op de koffie te komen. “Dat gaat niet. In mijn hoofd moet er een afspraak gemaakt worden. Ik kan niet zomaar bij iemand aan de deur. Dat gaat niet; dat is nooit gelukt. Zelfs mensen die onverwachts aan de deur staan, is moeilijk. Ik zal ze binnenlaten en iets aanbieden, maar dan houdt het op.” Ze zucht. Ze blijkt wel behoefte te hebben aan contact. “Een vrouwtje was met me op reis geweest, ik ken haar goed, maar zelfs daarbij lukt het niet.”

Rebecca erkent dat dat soms wel lastig is. In haar vrijetijd is ze acoliet in de kerk en assisteert ze de priester tijdens de mis. “Ik heb de pastoor uitgelegd dat ik een probleem heb. Gelukkig vraagt hij regelmatig: Lukt het wel? of Gaat het wel? Dat vind ik fijn.” Ze realiseert zich dat het voor een buitenstaander die er nooit mee te maken heeft, moeilijk te begrijpen is. “Ikzelf vind het zelfs moeilijk.” Officieel heet het dat Rebecca licht verstandelijk beperkt is, met daarbij veel kenmerken van autisme. Verwerken van prikkels is voor haar lastig.

Wie ben ik?

Heb je dat altijd al gehad? “Door mijn te vroege geboorte is het filteren van prikkels niet goed ontwikkeld. Daarom ga ik moe naar bed en kom ik er moe uit. Ik weet vanaf mijn dertigste over mijn beperking, al zag ik wel eerder dat ik achteropraakte in vergelijking met leeftijdgenoten. Ik ben therapie gaan volgen rondom de vraag: wie ben ik nu?”

Tot drie jaar geleden werkt Rebecca 36 uur bij de Ergon, maar daarna valt ze steeds vaker uit en op dit moment is de Valkenswaardse voortaan te vinden bij de dagbesteding op De Biezenrijt aan de Doctor Schaepmanstraat. “In het begin voelde ik me daarover schuldig, maar nu gaat het beter, al is het soms nog wel lastig.” Ze laat op haar telefoon enkele tekeningen zien die ze de fraaiste kleuren heeft gegeven. Ook op haar balkon hangt een gezellig werkje: kippen op een draad.

Na allerlei omzwervingen via pleeggezinnen, kindertehuis en een blijf-van-mijn-lijfhuis komt Rebecca in een gezin waarvan de pleegvader als diaken actief is in de katholieke kerk in Breda. Hij vraagt haar om misdienaar te worden en vanaf dat moment wordt ze actief als misdienaar en later acoliet. Eenmaal verhuisd naar de Dommelseweg in Valkenswaard in 2011 en sinds vorig jaar op De Rapelenberg, is Rebecca tijdens de weekenden vaak op het priesterkoor in de Nicolaaskerk te vinden als acoliet, vaak gekleed in zwarte toog en witte superplie.

Mitrailleurs

Op de bank ligt een kussen met daarop ‘J M J Rio 2013 ‘. “Ik was aanwezig bij de Wereld Jongeren Dagen in Rio waar de paus zou aankomen. Het was toen nét of er een vuurtje ontstoken werd in mijn hart: ik moet hier méér mee, ik hoef me niet te schamen om katholiek te zijn. Heel vreemd om te zien hoe we werden beveiligd door mensen met mitrailleurs. Van tevoren was ik ook bij de jongerendagen in Madrid in 2011.” Aan de magneetjes op de koelkast kun je zien dat ze ook naar Lourdes op bedevaart is geweest. Carnaval is voor haar veel te druk, liever kijkt ze naar fantasiefilms of doet ze spelletjes op de Nintendo Switch. Rebecca is ook verdienstelijk lego-bouwer; op een plankje staat een zelfgebouwde fotocamera.

Vanwege haar autistische trekken noemt Rebecca zichzelf een beelddenker, vandaar de moeilijkheden met afspraken. Maar praten in een vertrouwde omgeving is haar wel toevertrouwd; er schijnt zelfs soms een Brabants woord doorheen: “Ik eet liever geen èrpel.’ 

Download de gratis app van Valkenswaard24 en mis niets → Apple | Android