Onze vádder hai in 1949 zun rijbewijs al. Hij hôlde dae pùpierke toen de exames nog wiere afgenômme dur unnen 'dörrupsnotabele'. In dees geval d'n expeditiechef van de Dommelschen Bierbraoewer. As ge de pùstoor nie had ángereje op zenne'n antieke damesfiets of ut hil rijexame in zun ahchteröt op de handrem hai gereje, waarde geslaagd.
Ons moeder hai gin rijbewijs, maer stôn wael aalt as uerste kloar as erruges nur toe gereje moes worre. Nog nóit hai ze un stuer in dur hahnd gehad, maer ze bemoeide héur aiege constant mee onze vádder zun rijkunste. “Dieje fietser hadde nie gezien hè; kekt öt, dieje Mercedes draeit lingzaf; dae stoplicht sti op oranjes.” Onze vádder hiel wijselijk zunne mond. Hoe mihr hij zweeg, hoe mihr ons moeder héur aiege overal mee moeide.
Onze vádder waar al ginne goeie'n autorijer en wier langzamán lichtelijk schizofreen van de nóit afloatende bemoeizucht. Wellie, de keiner hadden ók al dik op ons moeder ingeprôt, en krigge as antwoord: “Oké, dan zal ik wael hillemôl niks mir zegge. Ók goehd.”
Gelukkig vón onze vádder ut aei van Columbus. Hij zaag ons moeder, un hil goei naaister, doage'n án un stuk ahchter heur trapnaeimùsjien zitte zwihte. Ze waar nun ingewikkelden tröoewjurrik ánt moake. Onze vádder zette’n ur unne stoel bae en begos: “Kekt öt mee die scheer, nie zu dicht naeffe'n oe vingers af; dieje möoew kumt tusse'n ut wiel; nie zu dicht mee oewe vinger naeffe die nôld af; die nôld rammelt. dus ge moet um uerst vahstzette!”
Ons moeder wier dur gestoord van. “Gô asteblief erruges ahnders zitte, want ik wor zinnoewaehchtig van oe. Ik naei al firtig joar op dees mesjien, ik wit heus wael wá ik doe.” “Kek, dae bedoel ik nou”, zee onze vádder rustig. “Ik heb al firtig joar mun rijbewijs.”
Vanaf toen wier heur reisadvies langsaamán minder, tôdae ze vehfuntwintig joar lôtter bae men in d’n auto zat en continu in discussie ging mee de 'spraakmiep' van mennen Tom-Tom.
Download de gratis app van Valkenswaard24 en mis niets → Apple | Android