Marné en Ruud van Haren 50 jaar getrouwd: 'We waren een jong stel, hè?'

Rutgerus Theodorus van Haren, geboren in Schiedam, en Maartje Nely van der Waal, geboren in Vlaardingen, trouwden op 25 juni 1975 in Vlaardingen, zo staat in hun trouwboekje. Dus deze maand komt er bezoek van de waarnemend burgemeester van Valkenswaard. In hun woning in Dommelen vertellen Marné en Ruud honderduit.

Gastvrouw Marné (70) maakt de voordeur open omdat gastheer Ruud (72) op de bank in de kamer lekker ouderwets op een landkaart zit te kijken. Het gouden paar trekt er komende week weer met de caravan op uit, richting Duitse grens, vanwege de jaarlijkse familiereünie met ruim honderd mensen, in de buurt van Barneveld.

Zij vindt het verschrikkelijk om aan een interview onderworpen te worden, hij vindt het leuk; Je bent maar één keer vijftig jaar getrouwd. Toch haalt Marné koffie en baklava. Ruud valt met de deur in huis en zegt: “We hebben ons huwelijk al gevierd, en zijn met dertienen naar Varna geweest in Bulgarije. We wilden vijf sterren en all inclusive. En dat is gelukt! We hebben heel wat afgereisd, maar waren daar nog nooit geweest.”

Niet opgedaagd

Op de vraag hoe het hun tweeën in de vijftiger en zestiger jaren verging, zegt Marné dat haar wieg in Vlaardingen heeft gestaan. “We zijn allebei in Vlaardingen opgegroeid en waren 16 en 18 toen we elkaar in Maassluis leerden kennen in de disco”, vertelt ze. “Ik had iets goed te maken met een jongen die niet kwam opdagen. Ruud en ik liepen samen naar buiten en besloten om samen naar een feestje te gaan. Zó is ’t begonnen.”

Ruud vertelt over de verhuizing naar hier: “In 1989 was ik chef-kok in Novotel Schiedam en vroegen ze hier bij Center Parcs Kempervennen een keukenmanager voor 28 koks op acht afdelingen. Daarop ben ik aangenomen en zijn we verhuisd naar Dommelen.” Marné begint in Vlaardingen als röntgenlaborante in het Holyziekenhuis en later in het Franciscus Gasthuis.

Ze wil niet werken tijdens de zwangerschappen van de drie kinderen in 1980, 1983 en 1986, en gaat nadien ‘paspoorten schrijven’ op het gemeentehuis in Delft. “Dat gebeurde toen nog met de hand.” Ze doet veel vrijwilligerswerk voor de kerk, voor de school en bij het IVN, eerst in Vlaardingen, later ook in Valkenswaard. Ze heeft daarna nog enkele administratieve banen en rondt haar arbeidzame loopbaan af met achttien jaar werk in de bus voor Bevolkingsonderzoek.

Tien recepten

Intussen vertelt Ruud dat hij gisteren de baklava heeft gemaakt: een Grieks/Turks gebakje van filodeeg, noten, citroen, kaneel en honing. “Ik maak het liefst alles zelf”, zegt de doorgewinterde kok en legt uit hoe je baklava moet maken. “Vóór je weg bent heb je tien recepten, hoor”, zegt Marné, en ze lacht hartelijk. Ruud volgt in zijn jonge jaren de horecavakschool in Rotterdam, gevolgd door de koksopleiding en gaat werken in ster-zaken en grotere zaken, in bistro’s en daarna in de hotellerie. “

Hij heeft zijn opleiding in de Franse keuken maar zegt gespecialiseerd te zijn in de Europese keuken. “Dat heb ik allemaal samen 43 jaar gedaan. Ik ging niet naar m’n werk, ik ging gewoon m’n ding doen. Wat een voorrecht. En nu kook ik nog elke dag met veel plezier.” Als kind uit een gezin van veertien, en als zoon van een voorman-pijpfitter bij Shell heeft hij geleerd: niet lullen maar poetsen. “En hij houdt óók nog van boodschappen doen”, zegt Marné. Zij komt uit een gezin van zeven, is de middelste en haar vader was gemeenteambtenaar in Maassluis.

Het is bekend dat de gastheer zijn kookkwaliteiten graag wil aanwenden voor minderbedeelden, buurtgenoten en anderen die dat nodig hebben. “Ik zit er hard over te denken een Restaurant Misverstand op te gaan richten voor mensen met beginnende dementie.” Daarnaast trekt Ruud ook wekelijks vier dagen baantjes in het zwembad van De Wedert.

Kabinetje

Heb je nog iets in huis uit de zeventiger jaren? Marné: “Dat schilderij. Ik heb een babyfoto waarbij ik op de schoot zit van mijn grootmoeder, en daar zie je dat schilderij. Het is geschilderd door ene Evert.” Ruud wijst naar een fraai voorraadkabinetje dat van zijn ouders was. “Dat hebben ze in 1930 laten maken toen zij trouwden. De rekening zat er nog bij! Mijn moeder had een grote sleutelbos, want met 14 kinderen; alle kasten gingen op slot, want anders werd alles opgevreten, natuurlijk. We hadden van ons trouwen nog een klok met twee van die gewichten. Die hebben we toevallig onlangs verkocht.”

Als je het gouden paar vraagt waar ze blij van worden, zegt Marné: “Van mijn man, hij is mijn steun en toeverlaat, zeker ook toen ik het thuis vroeger niet zo lekker had; hij was mijn veilige haven. Maar soms zei ik ook wel eens: ik ga de sloten vervangen; je komt er vanavond niet in.” Ze lacht en vult aan: het geboren worden van kinderen en kleinkinderen. Maar ook wandelen in de natuur doet haar goed. “Daar staat tegenover dat één kleinkind te vroeg geboren moest worden, dat was heel verdrietig, want het overleed met 22 weken. Ook enkele gevallen van kanker in ons gezin hebben ons wel dichter naar elkaar gebracht.” Ruud antwoordt op die vraag en zegt: “Verliefdheid verandert meer naar genegenheid en respect. En dat hebben we op een heel andere manier ontdekt. Het is fijn om naar elkaar te kijken.”

Aan te bevelen

In de afronding van het interview stellen Ruud en Marné dat vijftig jaar getrouwd zijn mogelijk is doordat ze elkaar altijd de ruimte hebben gegeven. Ruud heeft geen behoefte aan ‘vrouwenpraat’ en zegt dan tegen haar: “Zoek het uit.” Maar beiden vinden het huwelijk aan te bevelen. Marné: “Het hoeft niet per se een huwelijk te zijn, het kan ook samenwonen zijn, of een latrelatie. Als je het maar goed met elkaar kunt vinden. Dát is het belangrijkste.”

Download de gratis app van Valkenswaard24 en mis niets → Apple | Android