'Rooikaepke en de kôie wolluf', maar dan in het Valkenswaards dialect
“Kunde gij vur men nie us nur grutjes lohpe, ze vuult heuraeige al un poar doag nie goehd en li in bed”, zee moeke tigge rooikaepke.“Is men goehd”, zeet maeske. "Bleft wel op ut rehchte pad hurre anders vat dieje kôie wolluf oe".”Ginnen bang moeke, ik moak dae wel”, zeet maeske. “Alla dan”, zee moeke, “hier hedde un maehndje mee wa goei soep durin, dae zal heur goehd doen”. Nie te lahng wegblehven, hè”.” Nint, ik ben zoh wir trug”, zee Rooikaepke toen ze de deur ötliep.
Ut waar goei zommerweer en al rap hai ze ut waehrum. “Witte wa”, dôcht ze bae d’r aeige,”ik vat gewohn d'n binneweg, die lohp ik mee ’s moeder ók aalt en dae schilt in tehd”. Ze sloeg un klehn peyke in en liep goehd dur. Wa ze nie in de goate hai, was dae dieje knörft van unne wolluf heur gezien hai.” Dae déuske zal ik is hebbe”, dôchtie.”Ik gôi gaoew nur grutjes toe, dan ken ik ze doar allebaei opfrehte”. Hij zette'n ur de tihn in op weg nur grutjes. Doar angekômme zaag dieje wolluf grutjes ziehk op bed ligge. “Ahaa”, zi dieje verrekkeling,” daes vast ihn”. Hij din de deur van grutjes huyske ope en mee innen hap hai ie dur opgefrete. “Wa moet ik nou ánvange um dae maeske te loate denke dae ik grutje ben?” dôchttie.
Ut laag aeigelijk vur de hahnd. De snothannek trok grutjes nahchthemd án en zette heur sloapmutske'n op en zo gingie in grutjes bed ligge. Hij sloeg kraek de dekes over hum henne toennie Rooikaepke al án hurde kômme zinge. “Kraek op tehd”, dôcht ie bae zen aeige. Ut keind klopte'n op de deur en dieje kôie wolluf zee: ”Komt maer binne maeske”, al grutjes stem noadoend. Struys liep ze nur binne en zette ut maehndje op ut voetenend nir. “Hoe gigget vandoag grutje?”. “Ut gi wel keind, ’t gi wel”, zee dieje lillekerd mee grutjes stem. Rooikaepke von dae ze d’r aeigelijk hillemôl nie zu goehd ötzaag.”Grutje”, zee ze,” wa hedde toch un grohte ôrre”. ”Och maeske dae is umdaek oe dan behter ken hurre”. “Maer ge het ók zun grohte ohg”. “Maer dan kan ik oe behter zien”, zee dieje lummel.”En ók oewe mond, hij ziet ur zu ôrrig öt?”. En dur hai dieje wolluf op gewôcht. Hij sprong öt grutjes nest en zee: ”Durmee ken ik oe haendiger opfrehte” en mee innen hap waar ut maeske in zun schuerdeur verdwene.
Ondertussen begôs moeke heur aeige wá druk te moake: wur blihf dieje snottert nou toch? Ze waar toch al rap drie ure’n ùweg. Moeke viet heure jas en ze ging ók op grutjes an. Un goei end ut bos in kon ze nie mir en ging op unne’n umgewaeide bôm zitte. Ze waar mueg en moakte heur aeige zù druk dae ze dur van moes schruoewe. De joager die ók in dae bos waar um dieje wolluf overhohp te schiehte, hurde dae en hij liep op dae geluyd af. “Maer vrouwke toch”, zittie toen ie moekes zaag zitte, “was ur gônd?” “Och joager”, zee ze,”ons Rooikaepke is nur grutjes gelohpe mee un maehndje ehte, maer daes nou al drie en un half uer geleje en ze is nog nie trug”.”Verdimme”, zee dieje joager, “as ur maer niks gebeurd is dan, toennestrak heb ik dieje kôie wolf zien lohpe”. “Nie schruoewe”, zee de joager, “dur schiehte niks mee op. Kom we lohpe soame'n op grutjes op in”.
Ondertusse waar Rooikaepke ók in de paens van dieje kôie wolluf ángekomme. “Hé grutje, gij ok hier", zin ze. “Ja, ik ók hier”, zee grutje en ge kont goehd hurre dae ze taei waar. ”Struyf daegge dur bent”, zee ze “ge ziet ut verschil toch zeker wael tusse men en dieje lummel?” “Nou, kraek dae ik ut dur hai, wast te loat en hai ie men al in zenne meule”, zee ut keind flink verschote van grutjes koai stem.”Jae, dur zitte we dan”, zee grutje.”Kende gij is nie wá opschuyve, maeske, ik zit hier nogal krap”. ”Ikke'n ók”, zee ut keind,”dur is nie meer plôts”. Ut waar weahrrum in diejen buyk en ur waar eigelijk ók gin plôts vur tweeje. “As gij nou öoewe linkervoeht ahchter men rehchteroor legt en ik men hahnd tigge öoewe rug án dan ligge we misschien naet iets haendiger”. Zo gezeed, zo gedôn. Dur al dae gevring in dieje wolf zunne paens, ston dae bist wa wiemelig op zun bihn.”Sakkerdjuu”, dôchtie. ”die aoew dohs li me zwoar op de moag. Ik denk daek efkes gôi ligge”. Hij zwiemelde nur grutjes bed, ging ligge en vur daettie goehd en wael laag, viel ie al in sloap. En dae wier me doar toch ’un gesnörk. ut klonk alsof ut heul bos wier umgezoage.
Netuerlijk hurde de joager dae: “Lösterd zittie! Hurde gij dae ók?” Moeke knikte van ja. “Durop af“, zee ie. Bij ut huyske van grutjes ángekômme keke ze dur ut roam nur binne en zoage dieje kôie wolluf in grutjes bed ligge mee unnen dikke paens. “Hij hi ze opgefrete, djuu toch”, zee de joager. Dizze din zachjes de deur ope en viet zun mes. ”Vrouwke”, zittie, ”as ge doar us nie blet stôn oapegoape en is haehlupt, zudae nie slimmer zen?” “Vurröt, zuukt is un por grohte stihn”. Moeke ging op zuek nur ut gevroagde en intusse snee dieje joager d'n buyk ope van dieje kôie wolluf. Rap hôldenie grutjes en Rooikaepkes duröt. Hij lee de stihn die moeke hai gevonde in dieje paens en neydenum wir dicht. Zù vlug as ze konne verstopte ze zun aeige in de röoewazzie ahchter ut huyske van grutjes. Ze moeze efkes wôchte, mer noa un stief ketierke hurde ze de wolluf zun aeige ötrekke.”Wa heb ik goehd gesloape”, hurde ze hum in z’n aeige zegge. Hij klom öt bed maer kwam ur gelehk ahchter dae zunne‘n buyk toch nog zwoar ánvuulde. “Ik gôi efkes wá drinke'n öt de put”, dôcht ie, ”want van al dae ehte kredde dorst”. Hij slofte nur buyte wôr de wôtterput stón, bohg veurover um d'n emmer te vatte'n en mieterde veurover de put in en verdronk. “Snotbael”, zee moeke koad tigge Rooikaepke,”ik hai ut oe nog zù gezeed, bleft op de raehchte pad”. Maer meepersant vlohg ze heur dohchter ók um de naek van frihtigheid, umdae ut zù goehd afgelohpe waar. End goehd, al goehd dus, en ze lehfde nog gelukkig en krigge lahng keinder.
Download de gratis app van Valkenswaard24 en mis niets → Apple | Android
