Na tien weken gescheiden weer een half uur samen bij De Vlasgaard

Een van de meest schrijnende bijeffecten van de coronacrisis is misschien wel het isoleren van personen in verpleeg- en verzorgingshuizen. Ook in Valkenswaard. Tien weken geleden werden de toegangsdeuren van deze gebouwen voor naaste familieleden hermetisch gesloten. Sinds enkele weken krijgt de familie met mondjesmaat gelegenheid om hun dierbare te ontmoeten. Achter glas.

De partner van Elly lijdt aan dementie en is om die reden opgenomen op een gesloten afdeling van De Vlasgaard. Al vanaf medio maart is het haar niet toegestaan om haar man Giel te ontmoeten. Maar vanaf deze week is er weer gelegenheid om dertig minuten samen te zijn in dezelfde ruimte. De maatregelen zijn ietsje toleranter geworden en er is een rooster opgemaakt wie wanneer hoe lang zijn of haar partner mag zien.

“In grote lijnen is de ontmoeting hartstikke goed gegaan. Het is niet tegengevallen. Het is wel een heel gedoe hoor”, vertelt Elly. “Giel zat in een rolstoel in een leegstaand appartementje van De Vlasgaard, op de begane grond. Dan zat er een glasplaat tussen ons in en er zat een personeelslid bij die ik niet ken. We mochten maar met ’n paar mensen tegelijk binnen”, aldus Elly, die haar kinderen had meegebracht. “Zij moesten om de beurt aanschuiven, terwijl ik mocht blijven zitten”, legt ze uit. Elly en haar kinderen zijn op dat moment de enige bezoekers van buitenaf; er is maar één contactruimte. Giel is tijdens het contactmoment af en toe emotioneel en vanwege zijn aandoening komt er bijna geen respons.

Tijdens het bezoek hoeft het gezin geen speciale beschermende kleren te dragen. De glazen wand biedt voldoende bescherming tegen een mogelijk virus. “Maar ze zijn bezig om te kijken of we in het eigen appartement van Giel terecht kunnen”, weet Elly te vertellen. “Want het is toch wel een beetje vreemd op deze manier. Ook al zal dat nog wel even zo blijven, want we mogen geen risico’s lopen”, vermoedt ze. “Het was best wel gehorig in de kamer. Het geluid was best vervelend. Of ze er iets aan gaan doen weet ik niet”, zegt ze. Ook het feit dat Giel zelf geen gespreksstof heeft, vindt ze niet fijn. “Maar hij ziet er goed uit, heeft het naar zijn zin en er wordt goed voor hem gezorgd op De Vlasgaard”, vertelt Elly.

Begonnen met nadenken
Ze vond het spannend om na zoveel weken haar echtgenoot weer in levenden lijve te zien en te horen. Of er in de toekomst nog meer versoepeling zal gaan plaatsvinden rondom de bezoeken, wacht Elly geduldig af.

Beleidsadviseur van Valkenhof, Marieke van der Looij, werkt vooral achter de schermen al wekenlang om de contacten veilig te realiseren. “We kunnen de gespreksruimte niet mooi aankleden vanwege verhoogde kansen op besmetting. Juist daardoor is het geluid wat onnatuurlijk, zeker voor ouderen”, vertelt ze desgevraagd. “Ondanks het verschrikkelijke besluit om de deuren te moeten sluiten, zijn we meteen begonnen met nadenken over hoe we mensen tóch op een veilige manier met elkaar in contact kunnen brengen”, legt Van der Looij uit. Alleen de bewoners van de ‘schone afdelingen’ komen volgens haar in aanmerking voor dit soort contacten. “Op besmette afdelingen passen we het beeldbellen toe”, meldt ze.

Emotie
Even later wordt een bewoonster naar de contactruimte gebracht en krijgt een plaats achter het glas, in afwachting van bezoek. Een personeelslid draagt een mondkapje en houdt de oudere dame even gezelschap. “De contacten zijn bijzonder en het personeel dat de begeleidingen uitvoert, vindt het een bijzondere taak”, zegt Van der Looij. “Stel je voor, na tien weken voor het eerst weer samen, en jij bent getuige. Vaak gaat het weerzien gepaard met emotie. Begrijpelijk. Maar de volgende keren zal dat telkens soepeler gaan lopen vermoed ik”, zo besluit de beleidsadviseur haar commentaar.

(De voornamen van het echtpaar zijn gefingeerd vanwege privacy)

Download de gratis app van Valkenswaard24 en mis niets → Apple | Android