Paul gaat schrijven voor Valkenswaard24 ondanks zijn blindheid

Dit is een van onze nieuwe vrijwilligers: Paul van Hout. Hij woont al zijn hele leven in Valkenswaard en heeft veel ervaring met schrijven. Dat gaat hij nu ook doen voor Valkenswaard24. Maar in Paul zijn geval is dat best bijzonder. Hij is namelijk blind. Hij stelt zichzelf hieronder voor.

"In januari 2020 gaf mijn jongste dochter me pianoles cadeau voor mijn verjaardag. Ze is muziekdocent. Mijn oudste dochters verrasten me met een blog, die zij gaan beheren. Het is de bedoeling dat ik stukjes schrijf over wat ik maar wil. Schrijven is een hobby van me. Allemaal hartstikke leuk, maar in mijn geval toch een beetje bijzonder en in dit stukje wil ik uitleggen waarom dat zo is.

Ik ben een man van 62 jaar. Ik heb drie dochters en een vrouw. Mijn vrouw en ik zijn vanaf onze jeugd al bij elkaar. Al dertig jaar ben ik aan het klungelen met mijn ogen. Ik had keratoconus, een afwijking aan het hoornvlies. Nu, negen oogoperaties later, ben ik definitief blind.

Niet te beschrijven
Oogzenuwen zijn aangetast en dan weet je het wel. Dit betekent dat er niets meer aan te doen is. Ik heb er veel moeite mee gehad en nog steeds vind ik het helemaal niks. Het bepaalt zo ongelooflijk mijn leven, dat is niet uit te leggen. Natuurlijk kan ik wel zeggen dat ik geen mens of voorwerp meer zie, maar wat het werkelijk inhoudt, is niet te beschrijven.
Zelfs personen met nog enig zicht, weten niet wat het is om helemaal blind te zijn. Ik heb een periode gehad dat ik 2 procent zag en ik weet dus uit eigen ervaring wat het verschil is tussen een beetje visus en totale blindheid.

Ik heb mijn twee kleinkinderen en mijn hond nooit gezien. Het schrijven doe ik op mijn computer, geholpen door een softwareprogramma dat mij voorleest wat ik typ.

Syndroom van Marfan
Medio 2018 ben ik erachter gekomen dat ik het syndroom van Marfan heb. Dit is een erfelijke afwijking aan het bindweefsel. Bindweefsel zit overal om en aan. Spieren, pezen, aders en ingewanden zijn ermee omwikkeld. Ook botten worden door bindweefsel beïnvloed. De meeste mensen met Marfan zijn door deze afwijking groot en tevens hypermobiel. In mijn geval zijn vooral mijn ogen aangetast.

Omdat ik tot voor kort niet wist dat ik aan Marfan leed en de medici om mij heen me er nooit op hebben geattendeerd dat hier sprake van zou kunnen zijn geweest, ben ik altijd met een andere insteek behandeld, zonder inachtneming van Marfan. Het is de vraag of er gekozen zou zijn voor alle ingrepen aan mijn ogen wanneer dat wel het geval zou zijn geweest. En dus ook de vraag of ik zonder al die operaties wel helemaal blind zou zijn geworden.

'Ik kom er niet onderuit'
Daar wil ik echter niet in gaan zitten. Ik moet het doen met wat er is en daar heb ik het druk genoeg mee. Ik wil het verder niet hebben over hoe zielig ik nu ben, maar die blindheid is zo'n essentieel onderdeel van mijn bestaan geworden, dat ik er niet onderuit kan om daarover te beginnen.

Bij deze dan. En misschien komt dit gegeven wel vaker terug, ik zie wel, of niet eigenlijk, anders klopt dit voorgaande al meteen niet meer."

Meer van Paul lezen? Hij houdt een eigen blog bij: Door de ogen van Paul.

Download de gratis app van Valkenswaard24 en mis niets → Apple | Android