'Een aangeboren genafwijking. Dag kinderwens. Dag normaal leven'

"Je bent onvruchtbaar." Maar is er ... "Nee." Dat is wat ik twee jaar geleden te horen kreeg na een bezoek in het ziekenhuis. Een aangeboren genafwijking. Dag kinderwens. Dag normaal leven.

Ik heb het in mijn columns vaak over het niet opgeven. Dit is een stuk van mijn levensverhaal waar ik elke drie weken tegenaan loop. Iedereen heeft wel iets waar die tegenaan loopt.

Als deel van mijn medicatie heb ik ervoor gekozen om elke drie weken een spuit te zetten. Natuurlijk zou ik elke drie weken naar de dokterspost kunnen en het laten doen, maar dan word ik afhankelijk van anderen, terwijl ik liever zo lang mogelijk baas over eigen leven wil blijven. En elke ochtend een zalfje smeren om vervolgens je handen een uur niet te kunnen gebruiken, zie ik niet zo zitten.

In de automatisering wordt weleens gezegd om op een positie een lui persoon te zetten. Niet zozeer dat er niet gewerkt wordt, maar omdat die mensen altijd zoeken naar een manier om hun werkzaamheden te vergemakkelijken. Helaas kijken recruiters er anders tegenaan, maar dat is een ander verhaal.

Prikken
Mijn hand met daarin de spuit zweeft een centimeter boven mijn been, waar ik wil prikken. Mijn vingers beginnen te zweten. Mijn linkerhand waarmee ik de groep spieren samenhoud, begint kramp te krijgen. Ik wil doordrukken maar het voelt alsof een onzichtbare kracht de spuit wegduwt.

Dop op de naald en even wegleggen. Probeer het later nog een keer. Ik ga even wandelen. Even met de gedachten ergens anders. Ik kom terug. De spuit ligt er nog. Nog een keer proberen. Pijnlijke kramp in mijn hand. Weer wegleggen. Eten. Roken. Alcohol. Lukt nog steeds niet. In het begin was het geen probleem, maar de laatste tijd begint stress zich op te bouwen. Een uur, een dag, twee dagen later wil het soms weer lukken. Het vreet aan me. Ik praat er over met anderen. Maar die snappen het niet.

Eindelijk vind ik de moed om de naald door mijn huid te drukken. De pijn schiet door mijn hoofd. Mijn oren beginnen te suizen. Het wordt luider. Terwijl ik de naald dieper in mijn been duw, voel ik de spier eronder verstijven van de angst. Nu moet ik nog harder duwen om op de juiste diepte te komen. Het oorsuizen is luider dan ooit. De spuit zit er in, maar dan ben ik er nog niet. Langzaam begin ik de olieachtige vloeistof erin te drukken. Het wordt zwart voor mijn ogen. Ik begin hardop te tellen. Ik hoor mijn eigen stem in de verte. Eindelijk zie ik dat de spuit leeg is en trek die voorzichtig uit mijn been. Ik voel hoe de naald beweegt naar boven. De dop er snel op voordat ik van me eigen af ga. Pleister op de wond. Ik moet even liggen want het is donker en ik weet een paar tellen niet meer waar ik ben.

Opluchting dat het weer gelukt is. Over drie weken mag ik weer.

Download de gratis app van Valkenswaard24 en mis niets → Apple | Android