Wim Luijbregts begon vanuit zijn mancave toch maar weer gas te geven

Na 102 jaar kwam er een einde aan zijn familiebedrijf, maar voor garagist Wim Luijbregts was het geen reden om het kalm aan te doen. Officieel gepensioneerd is de inwoner van Valkenswaard doodleuk een nieuw bedrijf begonnen. “Daag het leven uit, het verdriet overkomt je.”

Good old Wim Luijbregts heeft een probleem aan de blauwe ogen: een grijze vlek, midden in zijn gezichtsveld. Maculadegeneratie heet dat, zo weet de man uit Valkenswaard sinds enige tijd. Hij spreekt de tongbreker uit met het gemak van een medisch expert.

Dergelijke kennis verwacht je niet van een garagist, die zich in zijn leven vooral heeft beziggehouden met het aan de man brengen van bootladingen Fords en andere automobielen. Maar zoals dat gaat met ouderdomskwalen: je wordt er op een dag mee geconfronteerd. Dan is er geen ontsnappen meer aan en komt een bezoek aan de dokter ervan.

Luijbregts laat het ogenvraagstuk zijn plezier in het leven niet versjteren. Vorig jaar kroop hij nog in een potente Ford Escort MKI, voor een wedstrijdje waaghalzerij over vergeten Nederlandse wegen waar boerderijen en koeien het grauwgroene landschap bevolken.

Rallysport
“Gelukkig heb ik een goede co-piloot. Als ik eenmaal in een auto zit en ik heb een helm op, dan ben ik niet te houden”, zegt hij over zijn geliefde rallysport die hij al 55 jaar lang beoefent. “Maar op een gegeven moment moet ik er wel mee stoppen.”

Alles in het leven is nou eenmaal gebonden aan tijd. En Luijbregts is toch al 72. Een leeftijd om eens wat meer het gemak te houden zou je zeggen, zeker met een mogelijkerwijs fatale hobby. Maar hij trapte onlangs het gas juist nog eens extra in, om in automobieltermen te blijven.

De familiefirma hield in 2020 na 102 jaar op te bestaan en hoewel hij officieel met pensioen is, is hij van lieverlee toch maar weer aan het ondernemen geslagen. “Niks moet en veel mag. Als ze tegen mij zeggen: jij moet, dan ben ik niet thuis, want ik moet helemaal niks.”

Historische automobielen
Nu staat zijn voormalige Ford-showroom aan de Kennedylaan in Valkenswaard vol met historische automobielen en een aantal high-end racesimulatoren waarin jonge snelheidsduivels hun racekunsten praktiseren. De prille firma doet het leuk, zegt Luijbregts monter. Bill’s Motors heet ze, naar de oude holding van vroeger, waarmee hij nooit iets had gedaan.

In die garage, een kloek, asymmetrisch pand waar de gevel voornamelijk uit glas bestaat en de hoge punt aan de rechtervoorkant om aandacht roept, is hij zes van de zeven dagen te vinden. Zijn partner beklaagde zich er al over. “Ik zeg: waar moet je met COVID anders naartoe? Ja je hand vasthouden en boodschappen doen. Maar dat doe ik niet. En iedere dag binnen zitten en de krant lezen, dat doet Wimke ook niet.”

Daar is hij veel te energiek voor, zo maakt zijn tomeloze werklust wel duidelijk. En ook qua fysiek zit het wel snor. Hij kreeg ogenschijnlijk prima genen mee. Menig leeftijdsgenoot zal jaloers zijn op dat solide gestel en dito voorkomen, ondanks die vermaledijde maculadegeneratie.

Gearriveerd man
Zijn tred heeft alles weg van een kwieke veertiger, zelfverzekerd en gedecideerd, maar ook met de serene kalmte van een gearriveerd man. De kleding netjes in de plooi - niet te deftig, wel beschaafd - en een dot grijs haar op zijn kruin dat weliswaar wat naar achteren is gedreven, maar geenszins van wijken wil weten.

Hij noemt deze garage annex showroom zijn habitat. Een metier waar hij zich al 55 jaar lang thuis voelt, sinds hij als knaap van zeventien in de firma van zijn ouweheer begon. Hij gaat er prat op dat hij in de wijde omtrek faam verwierf als bonafide garagist, hetgeen in deze branche, tot zijn volmaakte droefenis, zeker geen vanzelfsprekendheid is.

De term autohandelaar is hem dan ook te platvloers, deelt hij mee en trekt er een vies gezicht bij. “Dan klinkt het al louche. Ik zei altijd: wij hebben een automobielbedrijf en we hebben ervoor geleerd.”

Eenvoud
Die goede naam vindt deels zijn oorsprong in het soort eenvoud die bij zijn gemoedelijke Brabantse inborst past. Dat komt dus hierop neer: serveer de klant een knappe kop koffie. Luijbregts kijkt er doodernstig bij. “Bij veel banken en instellingen krijg je van die smerige automatenkoffie. Ik ben dan een etter, ik geef die koffie gelijk terug hè. Als je iemand koffie inschenkt, moet je goeie koffie geven. Niet zo’n flodderbekske met van die poeierkoffie.”

Sinds maart vorig jaar is Bill’s Motors officieel. Hij bestiert de firma vanuit zijn kantoortje achter in de showroom. De glazen pui biedt uitzicht op de old- en youngtimers. Schoongepoetst weerkaatsen ze het kunstlicht alsof ze ongebruikt uit een vervlogen tijdperk zijn binnen gekacheld.

Een aangename aanblik, oordeelt Luijbregts. “Ik maakte een belrondje en in no time stond heel de kiet vol. Allemaal van mensen die ik ken. Die mogen hier alleen maar mooie spullen in zetten, waar niets meer aan gedaan hoeft te worden en die te koop zijn.”

Kantoorke
Aan de linkerwand van zijn ‘kantoorke’ hangt een getekend zelfportret. Daaronder een spreuk: ‘Ik heb benzine in mijn bloed en olie in mijn aderen’. Het glas van de lijst is kapot, de tekening is morsig. “Hij stond in Dommelen in mijn mancave waar ik mijn rallyautookes heb staan en waar ik Bill’s Motors ben begonnen. Is daar van de muur gevallen. Ik dacht: die neem ik mee, want het is toch wel een bietje nostalgie.”

Op de tegenovergelegen muur hangt ook een schilderijtje. Vanaf de lijst kijkt een dame in aquarel door het vertrek. Ze draagt een blauwe jas, het haar verwaaid in de wind. Een requiem aan zijn aan kanker gestorven vrouw Lizette.

“Ik dacht: ik hang ze maar tegenover elkaar neer. Dan kunnen we elkaar nog af en toe aankijken. Ik heb heel goede herinneringen aan haar, die heb ik van mijn zeventiende af. Ik zou met haar oud geworden zijn. Dat staat buiten kijf. En dat weet mijn vriendin ook.”

Vriendin
Die vriendin is nu alweer vijftien jaar Ans van der Leegte, weduwe van Piet, de broer van topondernemer Wim van der Leegte. Het verbaasde Luijbregts dat hij relatief snel na Lizettes overlijden opnieuw aan de vrouw was geraakt. Ook al kende hij haar al jarenlang. Het leven laat zich nu eenmaal niet regisseren. En dan was er ook nog zijn zoon, die Ans weliswaar ook kende, maar die door het verlies van zijn moeder nog volop aan het rouwen was.

“Ik zei heel diplomatisch tegen hem: Ans en ik hebben besloten dat wij onze vriendschap gaan koesteren. Dat heb ik toch netjes gezegd hè?”, veert Luijbregts op en lacht er schalks bij. “Hij zei onmiddellijk: oh, ons mam vindt dat goed. Dat was voor mij een goedkeuring.”

Zo had hij na zijn verdriet het leven weer uitgedaagd, zoals zijn lijfspreuk hem gebiedt. “Daag het leven uit, het verdriet overkomt je”, verheldert hij. Wat dat laatste aangaat: zijn hartzeer is nooit ver weg. Dat bivakkeert rusteloos aan de oppervlakte, klaar om uit te barsten als een vulkaan. “Een spontane huilbui is mij niet vreemd. Nog steeds niet.”

Garagemoloch
Vooral dankzij het verlies van zijn vrouw, maar ook door de manier waarop de zaak ten einde is gekomen. Verkocht aan een Brabantse garagemoloch met iets te veel centjes en macht. Dat zit hem dwars, biecht hij op. “Ik had de zaak eerst zelf overgedaan aan enkele oud-werknemers en mijn neefje. Zij waren niet ondernemer genoeg om de zaak zelfstandig door te zetten. Dat deed wel pijn, tot janken toe.”

Niet dat Luijbregts voortdurend gegriefd de zaken beziet, verre van, verzekert hij. Bovendien: zo veel te klagen heeft hij nou ook weer niet. “Ik heb nou een geweldige partner. Ze woont nu bij mij omdat ze in Nuenen aan het verbouwen is. Officieel wonen we nog apart. Ik heb die verbouwers omgekocht dat ze er vijf jaar over mogen doen. Dan is ze zo gewend aan mijn huis en wil ze nergens anders meer wonen.”

Bill’s Motor Holding
John F. Kennedylaan 40
5555 XD Valkenswaard
billsmotors.nl
wimluijbregts@gmail.com
06-22375439
LinkedIn

Download de gratis app van Valkenswaard24 en mis niets → Apple | Android