In het derde deel van de serie over Valkenswaardenaren in het buitenland is Saskia Kalb aan het woord. Zij woont samen met haar man Frans Peeters en de vijf hondenkinderen Six, Ralph, Pomme, Alfred en Gus in het dorp Saint Martin de Peille, aan de zuidkust van Frankrijk. Schrijfster Saskia is goed ingeburgerd in de regio.
Haar wieg staat in 1966 in Oranjestad op Aruba. Enkele jaren later verhuist ze samen met haar broertje en ouders Jan en Liny Kalb-Vercammen naar de Schotelmansstraat in Valkenswaard, om in 1974 naar de Brakenstraat te verkassen. In 1986 verlaat ze het huis vanwege haar studie economie in Maastricht. “In 2001 zijn we verhuisd van Antwerpen naar Monaco en hebben daar - met uitzondering van drie jaar Genève - tot en met 2017 gewoond. Nu wonen we in Frankrijk, bij Nice”, aldus Saskia.
Les Jardins de Monaco
Ze leert Frans kennen in Zuid-Limburg. Saskia: “We hebben gezamenlijke wortels; hij heeft op het Hertog Jan College gezeten, ging ook op stap in Riks Café en ik kende een aantal van zijn vrienden.” Ook al is Frans acht jaar ouder, hij groeit volgens haar op op dezelfde grond, ze delen hun wortels en weten dus precies uit wat voor hout ze zijn gesneden. “Die gedeelde jeugdherinneringen zijn heel dierbaar voor ons en maken een relatie soms makkelijker.” Naast schrijver is de Valkenswaardse ook vrijwilliger in een hondenasiel in Italië, vlak over de grens. Vorig jaar maart is ze voor het laatst in Valkenswaard voor haar werk, op doorreis van Brussel naar Amsterdam. Ze doet zoals ze het noemt een snelle trip down memory lane.
Waarom juist nu wonen in Saint-Martin de Peille? “Vanuit Zwitserland misten we Monaco en Frankrijk en zijn we terugverhuisd. Soms moet je je eerst vergissen om je te realiseren dat je het vroeger beter had. Ons dorp wordt ook wel Les Jardins de Monaco genoemd omdat iedereen in Monaco voor frisse lucht het achterland opzoekt en wij dachten dat het beter was om er maar permanent te gaan wonen. Hier past het beter voor ons en onze honden.”
Uiteraard is de hamvraag hoe Saskia vanaf de voet van de Franse Alpen naar het Brabantse Valkenswaard kijkt. “Valkenswaard is bijzonder vanwege haar gunstige ligging, omgeven door mooie natuur en door de internationale setting. Als je er opgroeit, vind je dat heel normaal, maar het is best apart dat je een dagje naar Düsseldorf kunt gaan, of naar Antwerpen. Door die grensligging ben je misschien ook wat toleranter naar andere culturen. En al ben ik heel blij met mijn leven nu, ik blijf Valkenswaard altijd een beetje missen vanwege haar hartelijke, warme bevolking. Mijn man en ik noemen het wel eens liefdevol ‘het Volendam van het zuiden’. Er heerst een ons-kent-onsmentaliteit. En al zijn we hier goed ingeburgerd, dat is iets wat je als buitenlander nooit in die mate zult voelen.”
Randstadmensen zijn best jaloers op de Brabantse mentaliteit. Het combineert de nuchterheid van de Hollander met het joie de vivre van de Bourgondiër.” Valkenswaardenaren hebben dat volgens Saskia in hoge mate en hebben over het algemeen een erg goed gevoel voor droge humor, met vaak een ondernemersinstinct, en dat is - legt ze uit - een vrolijke, succesvolle combinatie.
Discotheek Pyramid
Opgroeien in Valkenswaard is voor Saskia Kalb een luxe. Het voelt blijkbaar veilig, is niet te stads en niet te dorps, precies goed. En alles wat je nodig hebt is er. “Bijzondere plekken zijn de Venbergse Watermolen, De Malpie, het Wilhelminapark en de stadskern. Wel vreselijk jammer dat de Markt gemoderniseerd is; oude bomen weg, lelijke uitbouw van de terrassen en het gemeentehuis geamputeerd.”
Een woord dat steeds bij haar terugkomt is ‘hartelijkheid’. “En ook aan het woord ‘plezier’ dat ik had met mijn broertje, vrienden en vriendinnen bij de Dennenberg, de kinderboerderij, de Wedert, tennisclub Falcones of in discotheek de Pyramid, waar ik zo heerlijk heb gedanst. Maar ook gewoon winkelen met mijn nichtje Jacqueline in de Valkenstaete, bij de Vendet destijds bijvoorbeeld.”
Saskia als schrijfster: “Ik ben er best trots op dat van mijn eerste boek ‘De schoonheid van angst’ binnen twee maanden een tweede druk in de maak was en inmiddels zit ik midden in het schrijfproces van het volgende boek, ook weer op het snijvlak tussen psychologie en filosofie. Ik schrijf in beide boeken ook over mijn jeugd en in die zin heeft Valkenswaard mijn huidige ‘beroep’ ook vormgegeven.”
Oneerlijkheid
Als verlegen kind denkt Saskia met veel warmte terug aan haar medescholieren en leraren uit de tijd van de kleuterschool en lagere school De Smelen. Iedereen mocht volgens haar zichzelf zijn. Ze zou graag nog eens horen van de leraren, leraressen en medescholieren of en hoe zij zich die klas herinneren. “Het Hertog Jan College had een leuke tijd moeten zijn, en dat was het voor een belangrijk deel ook, maar mijn herinneringen eraan worden overschaduwd door een geschiedenisleraar die het op mij had gemunt. Hij vond dat ik uit een te rechts, kapitalistisch nest kwam. Dat was oneerlijk, want mijn ouders waren weliswaar welvarend, maar erg tolerant en van nature eerder socialistisch. Hij spoot zijn gif op mij leeg door me tot zijn eigen plezier belachelijk te maken in een volle klas. Ik werd dus niet gepest door medeleerlingen maar door een leraar en dat is misschien nog erger, omdat het iemand in een machtspositie betrof. Ik krijg nog altijd een knoop in mijn maag als ik langs die school rijd.”
Volgens Saskia woont ze in Frankrijk wel zo fijn dankzij haar Valkenswaardse jeugd. “We hebben Valkenswaards bloed in onze aderen. En gelukkig kunnen we binnenkort, na de lockdown, weer reizen. Het eerste wat we dan doen is naar Nederland gaan. Laatst zei iemand nog dat ik Frans spreek met een Brabants accent. Dat is prima, want van alle Brabantse accenten klinkt het Valkenswirds veruit het lekkerst. Ik ben er niet zo goed in, maar ik doe mijn best: Als ge in de buurt bent, dan komt een bakske koffie drinken. Houdoe hè!”
Saskia en haar man Frans vinden het leuk om reacties te krijgen. Die kunnen gemaild worden naar peeters.kalb@gmail.com
Download de gratis app van Valkenswaard24 en mis niets → Apple | Android