Veelzijdige Jos Caeijers uit Valkenswaard vertelt over wat hem drijft

Van verschillende dingen kun je hem kennen. Van poelierszoon van bekende ondernemersfamilie Caeijers, medeorganisator in de laatste jaren van de wandeltocht Diekirch-Valkenswaard, als hobbyfotograaf en het organiseren van reizen op maat, naar het mooie Zuid-Afrika. Het rijtje met Jos Caeijers’ activiteiten en ondernemingen is echter nog langer, maar we nemen er een paar onder de loep, die specifiek met Valkenswaard te maken hebben. Eerst een introductie over hoe zijn jeugd en verdere volwassen leven er uit zag.

De poelierswinkel met eigen slachterij in de Bunderstraat in Valkenswaard bepaalde het dagelijks leven in het gezin Caeijers. “Alle kinderen werden er dagelijks bij ingezet en dat was arbeidsintensief, vóór en ná school”, vertelt Jos. “Daardoor lag mijn focus toen niet op studeren en had het eerlijk gezegd ook mijn interesse niet.”

Van monteur tot directeur
Omdat hij zijn toekomst echter ook niet in de slachterij zag, ging hij op de LTS autotechniek volgen. Op 16-jarige leeftijd ging hij aan de slag als monteur bij de Ford-garage Van der Meulen-Ansems in Eindhoven. Het jaar ervoor kreeg hij verkering met Lisette van Zon, waarmee hij ook trouwde in 1972 en drie kinderen kreeg. Gelukkige tijden, maar niet altijd even makkelijk als jong stel, met een laag inkomen en weinig scholing. “Van thuis uit heb ik echter meegekregen dat met hard werken en doorzetten heel veel te bereiken is. Door niet af te wachten of iemand je problemen komt oplossen, maar zelf in actie komen. Dat is een goede leerschool geweest.”

Een oud-leraar van de middenstandscursus, Miel van Delft, constateerde dat Jos een goed cijfermatig inzicht had. “Na aandringen van hem begon ik aan een financiële opleiding”, vertelt Jos. Hij kreeg toen wel opeens de smaak te pakken van het leren, en met succes. Zijn eerste baan was bij IFM Machinefabriek. “Daar heb ik veel geleerd van mijn toenmalige baas Frans Vos, waar ik nog steeds contact mee heb.” Na nog een baan bij een accountantskantoor ging Jos vervolgens in 1978 werken bij Maas (later Lekkerland) in Veldhoven, dat toen nog een redelijk klein bedrijf was. “Door autonome groei en verschillende overnames werd dit bedrijf steeds groter en werd ik financieel directeur. Geen slechte prestatie van iemand die als automonteur is begonnen op 16-jarige leeftijd.”

Tol betaald
Het laatste wat hij wil is zichzelf op de borst kloppen, want het vele studeren naast zijn intensieve baan en een jong gezin eisten zijn tol. “Heb al vroeg geleerd dat als je iets wil je er hard voor moet werken. Maar daar heb ik ook een prijs voor betaald”, zegt hij relativerend en samenvattend.

“Voor vrienden van vroeger had ik al lang geen tijd meer. De opvoeding van onze drie kinderen kwam op de schouders van Lisette terecht. Echte tropenjaren.” Soms vraagt hij zich nu nog wel eens af of hij er allemaal wel goed aan heeft gedaan. Naar eigen zeggen zit zijn perfectionisme hem wel eens in de weg. Alles tot het uiterste willen doen kost veel energie. De werkdruk was hoog en Jos moest het rustiger aan gaan doen.

In die periode begint hij met wandelen bij Valkenswaardse vereniging Voetje voor Voetje. Het wandelen doet hem goed en hij geniet met vrienden. Ook daar wordt hij al gauw om zijn organisatorische talenten gevraagd om zich in te zetten voor de vereniging.

Diekirch-Valkenswaard te voet
Wat niet iedereen weet, is dat er niet alleen een wielertocht was van Valkenswaard-Diekirch- Valkenswaard, maar ook een wandelvariant heeft bestaan. Waar de wielrenners in twee keer op en neer gaan, starten de wandelaars vanuit Diekirch en doen er meerdere dagen over. Met 293 kilometer is dat, om het op z’n Valkeswirds te zeggen: ‘echt gin kattepis’. Jos vertelt: “De laatste vijf á zes jaren van de wandeling Diekirch-Valkenswaard heb ik als voorzitter van de commissie het mogen organiseren. Natuurlijk niet alleen, maar vooral met hulp van Lizet Wijnen.” Behalve het organiseren, maakte Jos ook foto's van deze tochten. Daarmee kon hij twee passies combineren: wandelen en fotograferen. Iets wat hij niet alleen in deze contreien deed en doet, maar ook een werelddeel lager, in Afrika.

Zuid-Afrika
Tijdens een reis in 1997 raakte Jos al onder de indruk van Zuid-Afrika. Niet alleen door het natuurschoon, wat in veel van zijn foto’s terug te zien is, maar ook door de eenvoud en blijheid van de bevolking daar. “Het was net in die periode dat ik het zwaar had met mijn baan. Toen ik daar op een bankje zat en de vrouwen kleren zag wassen in de rivier met een lach op hun gezicht, dacht ik: Die zijn pas rijk. Waar maak ik me nog druk om? Dit gevoel werd ook gevoed door de zware jaren op zijn werk. Maar de definitieve ommekeer kwam toen zijn zoon Maikel eind 2000 een ernstig ongeluk kreeg in Zuid-Afrika, nadat deze de HAS (Hoger Agrarische School) had afgerond en daar met vrienden was.

Een zware tijd voor Jos en zijn gezin. Maikel herstelt, maar twee van zijn beste vrienden zijn daar toen om het leven gekomen. Jaren later zijn Jos en Maikel nog teruggegaan om de onderbroken reis samen af te maken. Ondernemend als hij is, heeft Jos een reisbureau opgezet, specifiek gericht op reizen in Zuid-Afrika. Jos stemt de reis af op de wensen van zijn klanten en voorziet in goede begeleiding en navigatie. Tijdens de reizen die hij uitstippelt, wil hij hen wel eens naar dat bankje bij de rivier sturen, waar hij zijn ‘openbaring’ had. Een persoonlijk tintje, wat hij zo hoopt mee te kunnen geven.

Boekje voor moeder Jo
In 2011, op 59-jarige leeftijd, is Jos na een periode van afbouwen in goed overleg helemaal gestopt met zijn werk als financieel directeur. Maar dat betekent niet dat hij stilzit. Voor de 90ste verjaardag van zijn moeder Jo heeft hij voor haar en de familie een mooi boekje samengesteld. Zijn vader Frits is in 2002 op 77-jarige leeftijd overleden en komt uiteraard in de verhalen voor. Jos vertelt hoe het boekje tot stand is gekomen: “Ik dacht: nou is ons mam er nog en kan ik van alles aan haar vragen. Toen heb ik een notitieblok en een pen bij haar neergelegd en iedere keer als ik op bezoek bij haar was, begonnen we te praten over vruuger. Alles heb ik opgeschreven.” Een mooi idee, maar het was wel veel werk om er een boek van te maken. Maar dat je je niet door te veel werk moet laten tegenhouden, is iets wat Jos kenmerkt. En dat geeft hij zo ook door aan anderen.

Download de gratis app van Valkenswaard24 en mis niets → Apple | Android