'Het lukt me allemaal goed', zegt Evert tegen het einde van het Pieterpad

Tijdens de tocht ontvang ik veel apps, berichtjes, telefoontjes en e-mails over waar ik ben en hoe het met mijzelf gaat. Wel, ik kan zeggen dat het allemaal goed lukt.

Woensdag 12-05-2021 tot en met zondag 16-05-2021
Startplaats Geijsteren en aankomst in Sittard. Totaal 461 kilometer afgelegd

In mijn rugzak van 13 kilo zitten altijd enkele grotere krentenbollen. Bovendien heb ik zo’n 30 centimeter lange sisiworst, soms voorgesneden, waarvan ik ‘s-avonds enkele stukjes neem. Ook heb ik steeds cashewnoten op voorraad en enkele volkorengranenkoekjes met rozijnen.

Elke morgen krijg ik dus ontbijt, behalve toen ik in de tent sliep. Toen nam ik enkele extra bollen en koekjes. Tussen twaalf en een probeer ik mijn avondeten-slag te slaan. Ofwel een salade met lekker toetje, ofwel, zoals vorige week, op een restaurantterras met pet op en poncho aan bij een schotel met frites, schnitzel, salade, erwtjes en spekjes. ‘s-Avonds volstaat brood, wat nootjes en worst. Ik heb ook al eens een warme pizza gehaald en af en toe biedt de gastvrouw nog wat brood aan. Een loempia is heerlijk of een bamischotel.

Drinken is hoofdzakelijk water. En veel, want door het transpireren verlies ik flink vocht. Koffie krijg ik voldoende bij aankomst op het logeeradres, en bij het ontbijt. Waar ik nu ben kan ik naar hartelust koffie en thee maken. Heel af en toe rust ik uit op een terras en drink dan twee kopjes koffie. Kosten voor de overnachtingen rond ik altijd af naar boven naar 25 euro.

Soms bel ik de avond tevoren om te reserveren, meestal halverwege dezelfde dag.

Buidel voor de iPad
Minpuntjes/Leerpuntjes zijn er natuurlijk ook. De geweldige stormen noodzaken je om te stompen en maar door te doen, het overige verkeer in de gaten houdend, met de muts over je oren. Mijn hakken voel ik al enkele dagen en er zouden volgens de fysio hielspoorzooltjes in moeten. In Hardenberg heb ik ze kunnen kopen, maar het is lastig te bepalen of ze echt helpen.

Mijn schoenen knellen helemaal niet; ze zijn bewust wat op de groei gekocht. Vanaf vorige week blaren: ondanks het trainen en het sprayen van mijn voeten met kamferspiritus. Ik heb ook nog geen natte sokken gehad, dus da’s fijn. De regenponcho van Trudy is ideaal, maar ik kan mijn iPad om foto’s te schieten nauwelijks aan als het regent, want over de rugzak zit een hoes en daar overheen de poncho. Ik sprak met een postbode over een buidel die ze tegenwoordig hebben. Daar zou de iPad misschien in kunnen. “Als ik er een had, zou je die mogen hebben, wij gebruiken ze niet meer”, is zijn antwoord.

“Tot slot ben ik toch meer de man van de harde weg, de geveltjes, de schoorstenen, de watertorens en de mensen. Het bos is mooi en aardig, maar voor mij is het steeds weer extra leuk als ik in een dorpje kom”, zo schrijf ik mijn broer op een avond.

Wierook
Ik geniet van het Limburgse land met de kapelletjes en de kruisbeelden. De boerenhoeven worden steeds groter. De informatie in de wandelgids lees ik zo goed mogelijk en leer over de begraafplaats van Bertus Aafjes in Swolgen. De naastgelegen St.-Lambertuskerk is leeg, maar er is deze ochtend flink wat wierook gebruikt, zie ik en ruik ik. Vanwege Hemelvaartsdag? Of misschien vanwege de eerste communie?

In het centrum van Grubbenvorst staat het Ursulinenklooster. De nonnen die ik nog ken uit Boxtel, zijn hier jammer genoeg niet bekend en daarom stap ik naar het uurwerk-met-klokkenspel dat op een open veld staat opgesteld, mede gerealiseerd door de zusters. “Ge komt nie wijd as ge hielspoor hèt”, zegt een dame uit het dorp, die er een beetje lol in heeft om mij dit te melden. Bij de ijs-zaak staat een enorme rij mensen te wachten en twee heren zijn zojuist gestart met het Pieterpad, maar dan vanuit Maastricht. Van Vrienden op de Fiets hebben ze nog nooit gehoord. Gelukkig kan ik ze enkele adviezen geven en ze zeggen blij te zijn een praatje met me gemaakt te hebben. De gastvrouw van vanavond heeft veel gewandeld, zelfs de Camino naar Santiago. Op haar terras heeft ze een houtkacheltje aangemaakt en de koffie staat al klaar. Enthousiaste verhalen heeft ze te over, en ze wil de voettocht nogmaals gaan maken.

Dakkapel
De wandeling gaat verder. Naar Venlo. Een schitterende blik wordt me gegund óver de Maas op Venlo, alsof het Roermond is. Even later wil Stichting Pieterpad me opnieuw over Duits grondgbied laten gaan. Dan pak ik mijn gps er weer bij en via een hele lange en saaie verbinding omzeil ik onze Oosterburen en arriveer na ruim 30 kilometer in Swalmen. Aan de Bosstraat 100 nuttig ik een heerlijk kopje koffie en natuurlijk een Limburgse vlaai. Een café-gast moet binnenkort een dakkapel laten bouwen. “Dat regel ik wel met de burgemeester, want die komt nog een pint drinken”, zo ontcijfer ik het dialect. Tegen vijven pikt mijn zwager me op. In het dorpje Ell staat mijn zus me buiten al op te wachten en in no time heb ik een liter frisdrank op. Die avond komt Trudy op bezoek en zijn we voor enkele uurtjes weer herenigd, na veertien dagen gescheiden te zijn geweest.

Via de buitenrand van Roermond ga ik op zoek naar het Nationale Indië-monument om de naam te zoeken van een gesneuvelde uit Valkenswaard. Dan naar Montfort. Helaas is in dit dorpje geen overnachting mogelijk en ben ik genoodzaakt om nog elf kilometer door te zetten om in het dorpje Koningsbos een schitterende slaapplek te vinden in Lino Camino, een VriendenopdeFiets, maar ook een b&b die gericht is op pelgrims op weg naar Santiago. Eigenaresse Lien maakt er een prachtige rustplaats van in Zuid-Europese stijl.

‘s-Avonds moet ik de route andermaal bekijken om te zorgen dat ik weer niet over Duits grondgebied kom. Er zullen nog drie wandeldagen volgen voordat de St.-Pietersberg als eindpunt in zicht komt. Het ontbijt wordt alvast gebracht voor morgenvroeg. De koffie mag ik zelf zetten en ook het ei koken op een immens fornuis wordt mijn taak. Gastvrouw Lien: “Gasten te voet of op de fiets zijn totaal anders dan de overige gasten. Ze zijn eerlijker, hebben diepgaande verhalen met meer inhoud en hebben mijn voorkeur.” Morgen gaat de vierkantshoeve in de verkoop en is het fini met de VriendenopdeFiets, de b&b, de bookingsite en alle verdere rompslomp er omheen. Onderweg doe ik in Susteren nog een klein dialectonderzoekje. Als de kerkklokken beginnen te luien om 12.00 u, zing ik in het park met drie dorpelingen het ”Loeënde klokken”. Even later komt een natuurfotograaf vanuit een bospad de weg op. “Dit is het smalste deel van Limburg, slechts 5,2 kilometer breed”, zegt hij en zal vanavond zijn foto’s op Instagram plaatsen in een besloten groep.

Hemelvaartweekend met Volkswagens
Op een veld van een resort in Susteren staan voor de laatste dag diverse kampeerders met een Volkswagen. De eerste man op het veld heeft een beige Kever uit 1981. De man is niet heel spraakzaam, maar zijn ogen glinsteren als ik over zijn wagen begin. Aan de andere kant zit een echtpaar bij een blauw Volkswagenbusje uit 1962. “Hij heeft een bezinemotor en hoeft al vijftig jaar niet meer APK gekeurd te worden”, zegt de eigenaar van achter zijn zonnebril. Het busje met kenteken AM-37-02 ligt laag op de grond en de beide zijdeuren staan wagenwijd open. Dan komt het paar van de beige koppel en zegt dat de Volkswagenliefhebbers deze week hun traditionele Hemelvaartweek hebben gehad. “Als je even wacht, mag je dadelijk met ons meerijden. Wij wonen in Maastricht” en ze trekt tegelijkertijd weer een haring uit de grond. Het verleidelijke aanbod sla ik in de wind.

Op een terras in Sittard vertelt een heer dat hij vroeger met zijn vrienden uit Brunssum ging dansen in Valkenswaard. “Ik kwam vooral voor de goede orkesten die er altijd optraden. Het was in de buurt van de kerk, herinner ik me nog.” Er is nog juist tijd om de twee kerken in het centrum te bezichtigen, alsvorens ik aanbel in het schitterende complex Engelenhof van die mooie stad Sittard.

Tot volgende week!

Download de gratis app van Valkenswaard24 en mis niets → Apple | Android