Leger des Heils Valkenswaard schiet te hulp in Valkenburg
Zondag geven drie vaste vrijwilligers gehoor aan de oproep van hun centrale kantoor van het Leger des Heils, om hulp te gaan verlenen in een getroffen wijk van de gemeente Valkenburg aan de Geul. Vanaf 10.00 uur zetten ze zich onbaatzuchtig in om de slachtoffers soep aan te reiken, broodjes te verstrekken, het verhaal aan te horen en woningen leeg te slepen.
Na aankomst op het verzamelpunt in Maastricht blijkt dat de startgroep uit ruim twintig personen bestaat, allemaal gehuld in het bekende zwarte shirt. De drie Valkenswaardse vrijwilligers Irene Olthoff, Klaas de Kleine en Trudy Meijs worden ingeschreven in een register en ook jouw correspondent (Evert Meijs, red.) wordt in een zwart shirt gehesen en wordt vermeld in het rooster. Na een kopje koffie volgt buiten een briefing in het park dat naar Majoor Bosshardt is genoemd. Coördinator Gert Kraaijveld: “We gaan naar Valkenburg. Daar hebben we van de gemeente een straat toebedeeld gekregen waar de nood hoog is. We gaan aanbellen en vragen of we iets kunnen betekenen. We hebben koffie, thee, broodjes en soep als bewoners even een rustmoment willen of hun verhaal kwijt willen. We gaan met drie bussen die we prominent in de straat neerzetten. Dat blijft ook onze uitvalsbasis.”
Na gebed vertrekt de karavaan
Terwijl de zondagmorgenkerkklokken luiden maakt Kraaijveld zijn verhaal af: “Je kunt ook helpen met schoonmaken, met sjouwen; laat het maar gebeuren. We hebben geen draaiboek voor deze ramp-hulpverlening.” Er worden enkele telefoonnummers verstrekt, zodat iedereen rechtstreeks in contact kan staan met de uitvalsbasis. “Er mogen geen foto’s gemaakt worden, we hebben geen contact met de pers en in de kerk kun je even rusten of gebruik maken van toilet. Er komt 35 liter soep voor ons als werkers en voor de slachtoffers.” Na een kort gezamenlijk gebed vertrekken de vrachtwagen, de personenbus en een vrachtbus vanaf het terrein via Sibbe en Cadier en Keer naar het rampterrein in Valkenburg. De toegangswegen naar de stad zijn afgesloten, maar de caravaan krijgt onmiddellijk toegang. Iedereen aan boord is benieuwd wat aan te treffen als het zover is. Bij het passeren van de Geul valt op dat het water enorm is gezakt en het is onvoorstelbaar wat deze boosdoener enkele dagen eerder heeft aangericht.Eenmaal ter plekke komt een hoteleigenaar en brengt spontaan tafels en stoelen voor de hulpverleners, snoepjes en chocolaatjes en biedt elke verdere hulp gratis aan. In de vrachtbus staan meubels voor bewoners die niks meer hebben, poetsmiddelen, laarzen, hogedrukspuiten, looplampen, emmers, etenswaar, jerrycans enzovoort. Er zijn ook nog slaapbanken achter de hand als daar vraag naar is. “Vraag wat ze nodig hebben.” Als iedereen een setje mondkapjes heeft gekregen, gaan de hulpverleners van start in de toegewezen straat. Deur voor deur wordt aangeklopt of aangebeld als de installatie tenminste is aangesloten op een batterij. Want er is geen elektriciteit in de straat. Soms zijn de bewoners vertrokken, af en toe zegt men dat geen hulp nodig is, maar in de meeste gevallen zijn bewoners blij en zeer dankbaar dat er assistentie wordt geboden. Bij een voordeur staan als stille getuigen twee laarzen en twee bierflesjes.
Shovels en hijskranen
Klaas krijgt als taak om de soepbus te besturen, terwijl Trudy en Irene de soep in bekers en pannen doen, broodjes verstrekken en coördineren waar enkele andere heilssoldaten naar binnen gaan. In de straat kijkend is er nauwelijks iets speciaals te zien. Maar de achtertuinen zijn des te dramatischer. Alle tuinen liggen twee of drie verdiepingen lager en al gauw blijkt dat velen hun hele huisraad in de achtertuin hebben gedropt, of in de brandgang daarachter. Shovels rijden af en aan om de troep af te voeren naar een grote parkeerplaats, waar hijskranen alles in containers doen. Een heel oud echtpaar zit op de bovenste verdieping van een flat en kan niet naar beneden omdat de lift het niet doet. Een woordje van de hulpverleners en een beker soep doen een wondertje. Een inwoner vraagt of we ook poetsdoeken bij ons hebben en intussen vinden sommige slachtoffers de weg naar de centrale plek voor soep is. Broodjes worden er uitgedeeld en een luisterend woord aanwezig is. Er vloeien tranen van geluk, dat de Valkenburgenaren met zo veel goede wil worden omringd door het Leger.Inmiddels sluit nog een tiental leden van het Leger aan wordt geen deur overgeslagen. Hier helpt iemand met de kasten uit elkaar te slaan en aan de weg te leggen, daar spreekt de auxiliatrice-kapitein van het Leger des Heils met twee dames die zwaar getroffen zijn en een bejaard echtpaar vraagt om de vloerbedekking uit de kelder te trekken. Er is geen sprake meer van wateroverlast, in de meeste gevallen is de Geul weer teruggetreden tot haar ‘normale’ watergeul. Als een dame opendoet, zegt ze: “We hebben hulp genoeg, de professionele verhuisdienst komt morgen. Dank u”. Twee tellen later maakt ze de deur weer open en zegt: “Kom tóch maar.” Ze raakt blij van de aangeboden koffie en vertelt dat haar dochter bijna is verdronken toen ze ’s avonds in de kelder ging kijken óf er water was. “Toen ze de deur beneden opende, bleek dat er buiten drie meter water stond. Dat braakte naar binnen. Het was laat en er was al geen stroom meer. Ze ging onmiddellijk kopje onder. Gelukkig hoorden we haar gillen, anders waren we haar verloren.” Op de onderste verdieping is een kapsalon en een mancave voor de motorrijdende eigenaar. De spuitbussen drijven rond, dozijnen schroeven en moeren, make-up-flesjes, kwastjes en noem maar op. Buiten hangt motorkleding te drogen aan het hek en de dubbelassige aanhanger wordt dankzij Valkenswaardse hulp voller en voller, terwijl het vieze water tussen de borden door naar beneden sijpelt.
Natte boeken, vloeren en ondervloeren
Hier kun je met eigen ogen zien welke ellende de bewoners voor de kiezen krijgen. Hier kun je horen welke afgrijselijke verhalen ze je vertellen. Hier kun je ruiken hoe het is als de diepvries en de koelkast al dagenlang openliggen en het vieze Geul-water alles heeft doordrenkt. Dan krijgt een echtpaar lekkere soep en aanvaardt hulp voor het versjouwen van vele duizenden boeken die allemaal nat zijn geworden en aan de straat moeten komen. De klim van beneden naar boven is een hels karwei. Via een oproep komen meer heilssoldaten assisteren en op enig moment zijn twaalf personen op één adres bezig de boeken te versjouwen en de gesloopte vloer naar boven te brengen. De 150 vuilniszakken worden ook gebruikt om de ondervloer in te scheppen, die in een vieze pap is veranderd. Maar het lukt. En het overdankbare echtpaar van huisnummer 14 zwaait de zwarte t-shirts uit. Intussen gaat de soepverstrekking gewoon door en Irene en Trudy doen goed werk. Er komt hen zelfs iemand uit de straat cake trakteren, en de dame wil een filmpje maken van de sectie Valkenswaard. De twee dames adviseren bewoners om met een pannetje te komen. Dat is een gouden greep en blij gaan de gedupeerden weer naar hun huis, met vooruitzicht op de verse champignonsoep waar soms zelfs nog een balletje in zit.Tegen vijven is de wijk helemaal ‘uitgekamd’, verzamelt iedereen weer op de basis en na wat frisse drankjes, een broodje, soep en een snoepje gaat de karavaan weer terug naar Maastricht, waar een nabespreking plaatsvindt. Het Valkenswaardse gezelschap echter gaat via Cadier en Keer, waar de overgebleven soep nog wordt afgeleverd. Als zij arriveren zijn twee leidinggevenden nog aanwezig en vindt een korte evaluatie plaats. “Komen jullie morgen weer? We kunnen jullie hulp goed gebruiken.” Maar verplichtingen laten niet toe om maandag opnieuw af te reizen naar de getroffen regio. Eenmaal weer op weg naar het noorden, belt nog een dame die wil weten hoe het allemaal gaat, want ze wil morgen ook gaan helpen.
Met een zeer voldaan gevoel arriveert de sectie Valkenswaard van het Leger des Heils weer thuis en valt hen een welverdiende douche te beurt.
Download de gratis app van Valkenswaard24 en mis niets → Apple | Android
