Paul van der Meer: 'Kan me geen dag herinneren dat ik geen foto's heb gemaakt'
Paul van der Meer laat de bevolking graag meegenieten van zijn foto’s. Achter de cameralens voelt hij zich veilig. Maar vandaag is hij zelf onderwerp van gesprek en staat hij vóór de lens.
Op social media prijkt een mooie kleurenfoto van een man en vrouw op de Eindhovenseweg die allebei een oranje boodschappentas dragen. Een zwart-witfoto van een heer in stropdas in Antwerpen wordt opgevolgd door een plaatje van een man die op de kermis oog in oog staat met een poster van Betty Grable uit 1943. Maar ook de achterkant van de kermiswagen van de Stichting Nieuwe Levenskracht Valkenswaard is door Paul in zijn camera gevangen. De reacties van de bevolking zijn overweldigend. Alleszins reden om hem op te zoeken en te laten vertellen over zijn passie.
Paul (53) is in het dagelijks leven ambulant begeleider in de geestelijke gezondheidszorg en komt 25 jaar geleden via een ex-vriendin in contact met haar vader: Pierre van Gerven, die heel veel foto’s maakte. “Hij maakte geen foto’s, geen plaatjes maar er zat van alles in qua licht. Het was voor mij als het kijken naar een toverlantaarn. Ik vond het zo betoverend. Dat inspireerde mij heel erg en ik ben erdoor besmet geraakt. Inmiddels kan ik me geen dag meer herinneren dat ik geen foto’s heb gemaakt.” Hij grijpt naar een camera die op tafel ligt tussen wat prullaria. “Kijk, dit soort camera’s had ik overal liggen: in mijn dashboardkastje of onder de stoelen. Tegenwoordig heb je de iPhone waar je ook best mooi werk mee kunt maken en is de analoge camera voor mij verleden tijd. Ik heb hem boven nog liggen, trouwens."
Kleur of zwart-wit
Paul voelt zich eigenlijk geen fotograaf. “Ik probeer verhalen te maken met beelden. Met de techniek ben ik totaal niet bezig: ik maak mijn beeld en loop weer door. Maar ik heb het vroeger wel geleerd om te fotograferen. Als ik naar de foto’s van Pierre keek, wist ik genoeg. Ook de zwart-witfilms van Fellini inspireerden mij.”
Eén jaar heeft Paul de fotovakschool gevolgd, maar daar was hij zo mee klaar. “Het moeten uitvoeren van opdrachten past niet zo bij mij en daarom ben ik na de basisopleiding gestopt.” Zwart-wit fotograferen heeft volgens de Valkenswaardenaar vaak veel meer dan kleur omdat je veel meer met licht moet werken.
Fotografie als mindfulness
Fotografie is voor Paul inspiratie en ruimte in zijn hoofd; een soort ontlading of mindfulness. “Ik werk niet in opdracht, al ben ik wel bezig met een fotoserie over de Handelse Processie. Dat voelt niet als een opdracht; ik wilde dat zelf al heel lang.” Paul pakt het liefst de fotomomenten waar anderen geen oog voor hebben. Documentairefotografie vindt hij wel erg boeiend, want zijn voorkeur gaat uit naar mensen. “Het contact maken met mensen en vragen of ik een portret mag maken, gaat in bijna alle gevallen prima.” Maar ook symmetrie in een stad vindt hij heel bijzonder, zoals kleurritmes of beeldritmes. “Graag probeer ik ook het absurde in het normale te vangen of het normale in het absurde.”
Op de vraag hoe vaak hij foto’s maakt, antwoordt hij dat je wel in de goede mood moet zitten om foto’s te maken. “Soms kan ik aan mijn foto’s zien hoe de stemming was.” Hij vindt zijn passie misschien wel een verslaving. Paul: “De één gaat voetballen en de ander schrijft of schildert.”
Scherpenheuvel
Paul gebruikt zijn fototoestel niet alleen in Valkenswaard. Op het internet staan foto’s uit Scherpenheuvel, Eersel en Hamont-Achel. Ga je daar speciaal heen om er foto’s te schieten? “Vaak doe ik dat in combinatie met een afspraak. Onze dochter moest deelnemen aan het EK Dansen in Scherpenheuvel en dan maak ik daar foto’s. Ook kies ik regelmatig met een clubje gelijkgestemden voor een leuke locatie die geschikt is voor ons. In België vind je de meeste absurditeiten en dat vind ik geweldig om te zien en te fotograferen. In Charleroi bijvoorbeeld zag ik een benzinepomp waar een woning overheen was gebouwd. Ook het type mensen in België vind ik bijzonder."
Laten meegenieten
Paul plaatst zijn foto’s niet op het internet voor de likes. "Ik zeg wel eens dat ik over de beste foto’s soms de minste likes krijg. Grappig, want mensen zien de humor vaak wel, maar als het een serieus plaatje is met een verhaal, wordt dat door mensen niet altijd opgepakt."
Graag wil Paul anderen laten meegenieten van zijn resultaten en dat blijkt wel uit de positieve reacties van het publiek. Hij krijgt veel energie van zijn hobby. “Alhoewel, kijken is wel heel erg vermoeiend, hoor. Als ik zo'n dag in Antwerpen heb rondgelopen, kost het wel energie, hoor." De 'fotograag' heeft Lourdes nog op zijn wensenlijstje staan om de verhalen van de mensen vast te leggen en de relikwieën op de gevoelige plaat vast te leggen. “Niet als ramptoerist, maar wel met veel respect."
Download de gratis app van Valkenswaard24 en mis niets → Apple | Android
