Mary Mulder (76) waarschuwt: 'Ik viel flauw omdat ik overbelast was door mantelzorg'
Ze heeft het aan den lijve ondervonden: jarenlang mantelzorger zijn voor je echtgenoot en overspannen raken van al het werk dat daardoor op je af komt. Je wordt op een zijspoor gezet, maar daarmee stopt de verzorging: er zijn geen professionele mensen beschikbaar. We spreken met de gedupeerde Mary Mulder.
Iedere week is Mary (76) wel een paar keer te vinden bij het Leger des Heils of bij GGzE De Boei, voor een kopje koffie en wat aanspraak. Je kent haar bijna niet meer terug; ze is 30 kilo afgevallen. Na een intensieve zorg voor haar man, die vijf jaar duurde, en zijn uiteindelijke overlijden enkele maanden geleden, kijkt Mary terug op een mooie maar ook bizarre periode in haar leven. “De laatste jaren zorgde ik dag en nacht voor mijn man Frits. Zeker in de coronaperiode kwam er minimale zorg in huis en kwam het werk op mij neer. Ondanks een recente darmkankeroperatie bleef ik opgewekt en deed met veel liefde alles voor mijn man. Maar op een gegeven moment viel ik flauw. De oorzaak was hyperventileren en ik bleek zwaar overbelast te zijn.” Mary moest begin maart op last van de huisarts verplichte rust nemen en onderduiken op een adres in Oostelbeers. “Ik mocht zelfs niet bellen met Frits.”
Geen zorg beschikbaar
Tijdens de afwezigheid van Mary is het de bedoeling om een opvangplek voor haar man te zoeken, met behulp van artikel 21. “In het begin mocht ik mijn man elke week één keer ontmoeten, in mijn eigen huis. Eind juni mocht ik twee keer langskomen en dat heb ik trouw gedaan.” Frits gaat altijd op dinsdag eten bij De Boei en Mary gaat hem stiekem daar ook bezoeken en vergelijkt dat met een tiener die vroeger stiekem naar haar geliefde ging. “Er was geen opvang voor hem, hij was dag en nacht alleen thuis en had geen verzorging. Hij had wel zorg toegewezen gekregen voor 24 uur per dag, maar er was geen personeel. Er was slechts twee keer per dag hulp, voor de steunkousen en wat verzorging, om 10.00 en 17.00 uur. Geen wonder dat Frits heel erg achteruit ging!”
Een verkeerd verhaal toch geloofd
Op een avond belt Frits (83) zijn vrouw of ze naar huis wil komen. Hij kon zijn masker niet op krijgen. “Ik ben naar hem toe gegaan en ik zag dat er een ziekenhuisbed in de kamer was geplaatst. Ik zei: 'ik ga niet meer terug naar Oostelbeers, ik ga hier niet meer weg'.” Mary realiseert zich dat ze een wrak is, maar neemt de draad weer op, als zwaar overwerkte mantelzorger. “En daar wil ik iedereen voor waarschuwen: je ziet het niet aankomen dat je instort. En de omgeving, die jou al die vier maanden niet ziet, gelooft dat niet, met als gevolg dat ze je laten vallen, behalve de kinderen van mijn man. Verschillende mensen in het dorp en vrienden spreken me aan en zeggen: 'Heb jij Frits laten vallen als een baksteen?'” Mary doet haar verhaal en de mensen schamen zich dat ze een verkeerd verhaal geloofd hebben. “Soms kwam de ambulance twee keer per week, omdat Frits zo benauwd was. Maar er was geen plaats voor hem en ze namen hem nergens mee naar toe."
Burenhulp
Mary vervolgt: “Ik ben toen naar De Boei gegaan. Daar kun je je verhaal kwijt. Trouwens, als De Boei er niet was geweest, had mijn man overal gezworven.” Dan vertelt Mary over haar buren: een jongen en een meisje van rond de 30 jaar. “Zij hebben ’s avonds mijn man rechtop gezet, goed in bed gelegd en hem de telefoon tegen zijn oor gehouden zodat we samen konden praten. Daarna dekten ze hem toe en gingen ze weg. Turkse mensen van de overkant brachten af en toe eten voor hem. Een andere buurvrouw met twee kindjes deed boodschappen en nog een andere buurman was dag en nacht telefonisch bereikbaar voor Frits. Wat we eerst niet wisten, was dat mijn man ook steeds meer dement werd, met alle gevolgen van dien.”
Achter de voordeur
Mary Mulder wil iedereen waarschuwen: “Mensen, laat jou dit niet gebeuren. Zorg dat je nu al, nu er nog niemand ziek is, een plan hebt liggen als er met een oudere of jongere persoon iets gaat gebeuren. Dat je met een groepje mensen afspreekt wie welke dagen in de week hulp kan geven. De zorg van zorgcentrum Valkenhof is wel 1000 procent, maar er is personeelsgebrek. De doktoren hebben alles gedaan, maar konden geen opvang vinden. Bovendien is de administratie in de gezondheidszorg veel te veel geworden. Gelukkig heb ik het uiteindelijk wel allemaal overleefd."
Ze benadrukt tenslotte dat veel mensen niet weten wat zich achter voordeuren afspeelt met eenzame zieken. “Ik ben er onderdoor gegaan, maar mensen, laat het zo ver niet komen. Praat nu alvast met je familie. Vraag of ze meedoen als er iets ernstigs gebeurt. Verzamel om elke persoon een kring van mensen, want die krapte in de zorg is nog niet voorbij."
Download de gratis app van Valkenswaard24 en mis niets → Apple | Android
