Annie en Wil Senders kijken terug op 50 jaar huwelijk: 'Leven zonder hoogte- en dieptepunten'
Annie en Wil Senders-Boogers uit Dommelen zijn vijftig jaar getrouwd op 9 januari. Alle reden voor twee bescheiden feestjes. Het gouden paar vertelt graag over opgroeien, verkering, trouwen en over hun werkzaamheden de afgelopen vijftig jaar.
Op dit moment is Dommelen een waterrijk gebied. Op weg naar Wil en Annie tref je ondergelopen weilanden aan, een zeer brede Dommel en het water kan ternauwernood onder de bruggen bij de St.-Martinuskerk door. Het zeil op het zwembad bij de comfortabele zorgwoning van het gouden paar is vol water gelopen en er is deze dag al meer dan 36 mm regenwater gevallen. Het echtpaar Senders opent gauw de voordeur en eenmaal binnen is alle nattigheid vergeten. Een kopje koffie doet de mens goed, zeker als er ook nog een muffin of een wafel gepresenteerd wordt. Op de vraag hoe Annie (Anna Carolina) en Wil (Wilhelmus Peter Henrica Cornelis) aan hun roepnaam gekomen zijn, zegt Wil: “Opa heette Wilhelmus, en daar ben ik naar genoemd.” “En mijn peettante heette Anna, dus ik werd Annie”, aldus de gastvrouw.
De Instuif
Zij wordt geboren in Ossendrecht in 1953 als jongste in een gezin van acht kinderen. Hij ziet het levenslicht in 1950 in Valkenswaard als derde van de vier. Annie is nog enigszins gepikeerd dat ze vroeger thuis hetzelfde zakgeld kreeg dan haar oudste zus Ria. “En daar zit tien jaar tussen. Ons moeder had geen inflatiecorrectie. Dat kende ze niet.” Gelukkig kan ze er een beetje mee lachen.
De verkeringstijd begint aan de Maastrichterweg bij De Instuif. “Links naast waar nu Inspiration Point is. Vroeger was dat een school. Later kwam op de zolder de hobbyclub. Bij De Instuif kon je dansen: op zaterdag tot veertien jaar, op zondag voor vijftien jaar en ouder. Op zaterdag werd er trouwens geen alcohol geschonken. En bij dat dansen hebben we elkaar leren kennen.” Hoe Annie van Ossendrecht in Valkenswaard terecht komt is niet ingewikkeld: haar vader komt van Valkenswaard. Annie: “Mijn ouders hebben elkaar leren kennen in Antwerpen. Mijn moeder diende daar in een gezin en mijn vader zat in het leger. Toen vader eens een vrij weekend had, zei hij: de eerste de beste dame die ik tegen kom zonder make up is van mij.”
Ook Wil heeft een klein trauma opgelopen. Op de Mulo. “Het stond me daar helemaal niet aan. Er was een leraar die kinderen sloeg. Eerst een manneke met een hele zware bril op. Mijn moeder had -22, dus ik weet wat dat is. De leerling moest zijn bril afzetten en de leraar sloeg hem. Korte tijd later zag ik diezelfde leerkracht een leerling in de vierde klas van de Mulo slaan. Toen was het bij mij over.” Dan gaat Wil naar de Philips Bedrijfsschool en wordt opgeleid tot mechanisch bankwerker. “Thuis hadden we een smederij in de Peperstraat, dus ik was in de metaal groot geworden.” Na de opleiding gaat Wil in militaire dienst en komt vervroegd naar huis om in de zaak te werken vanwege het overlijden van zijn vader.
Niet Biemans maar De Kroon
Annie begint als winkelbediende, werkt even bij Brabantia en komt in de huishouding terecht. Zoals gebruikelijk in die tijd krijgt ze haar ontslag als ze gaat trouwen in 1974. In het begin van de verkeringstijd zien Annie en Wil elkaar op woensdagavond en in het weekend. Naderhand komt Wil elke dag.
Na ongeveer zeven jaar verkering trouwt het echtpaar voor de wet op het gemeentehuis van Valkenswaard en pastoor De Kroon trouwt het stel de vijfentwintigste januari 1974 in de Mariakerk. Annie vertelt dat ze liever getrouwd waren door pastoor Biemans. “Maar”, zegt ze, “Biemans leek veel op Wil’s vader, die enkele jaren eerder gestorven was. Ik zei dat tegen Jos Biemans toen ik hem tegen kwam en hij zei: dan moet je dat zeker niet doen, want dan voel ik mijzelf niet gemakkelijk en jullie ook niet. Ook voor je schoonmoeder zal dat op zo’n moeilijke dag niet aangenaam zijn.”
De bruiloft wordt gevierd in een aparte zaal van Hotel De Valk en het koppel gaat wonen in de Van Cuijkstraat op een bovenwoning. Vrij snel na elkaar wordt er verhuisd naar de Seringenstraat, de Gagelstraat en de Molenwiek. In 1999 koopt het paar de huidige woning in Dommelen.
Uit het huwelijk worden in 1976-1979 drie kinderen geboren. Wil wijst trots naar een kleurenfoto aan de muur. “Dat zijn onze kleinkinderen; negen stuks: drie x drie hè.”
Intussen wordt Wil werknemer bij Wegra: Van Weert Graafmachines. Nadien stapt hij over naar de buitendienst van KPN. Annie verdient wat bij door ’s avonds te gaan poetsen, en wordt later chauffeur op de taxi. “Dan heb je de hele dag sociale contacten. Geweldig. Nou heb ik niks meer.” Eenmaal thuis begint Annie met het maken van kaarten, kerststukken en beautyboxen voor de kleinkinderen. “Voor de jongens maakte ik schatkisten.” Wil doet lange tijd vrijwilligerswerk in De Hijskraan en samen geven ze in die tijd ook dansles en organiseren ze knutselmiddagen. “Wil leeft veel voor de kinderen en de kleinkinderen. En we hadden een grote tuin, een pony, geiten en kippen”, aldus Annie.
Terugkijkend op vijftig jaar huwelijk concludeert het paar dat ze gewoon een lekker leven gehad hebben met hun gezin. “Jaren stonden we met onze kinderen het hele seizoen op camping De Paal. Meer hoefde dat voor ons nooit te zijn.” En of er wordt gefeest volgende week? “De burgemeester komt maandag op visite. De 21ste moeten we van de kinderen vrij houden. Wat er dan gebeurt, weten we nog niet. De 25ste vieren we onze bruiloft met broers en zussen.” Na een uur komt er een einde aan het gesprek. Het regent nog steeds..
Download de gratis app van Valkenswaard24 en mis niets → Apple | Android
