Gouden bruidspaar Annie en Frans de Laat geven elkaar al 50 jaar vrijheid

Op 19 april is het vijftig jaar geleden dat Frans en Annie de Laat-van Sebille uit Valkenswaard elkaar het jawoord geven. Eerst in het Weerderhuys, daarna in de Mariakerk. Alle reden om het echtpaar deze week in het zonnetje te zetten.

De tweede voornaam van Frans (72) is Petrus, en komt van peetoom Peter. “En Maria als derde naam omdat ik katholieke ouders had, hè”, aldus Frans, en hij lacht. Annie’s tweede en derde doopnaam komen van haar oma’s. Dat gezegd zijnde, haalt Annie (68) koffie met een heerlijk taartje erbij. In tussentijd worden je ogen en oren naar buiten getrokken, waar talloze vogels in kooitjes op een plank van de binnenplaats staan onder een afdakje. Frans: “We hebben dit huis gekocht toen het kamp nog hier langs was. Ze zijn vijftien jaar onze buren geweest en we hebben er nooit geen moeite mee gehad. Wethouder Piet Geldens zei in die tijd dat het kamp nog wel eens een keer zou verdwijnen, daarom kochten we dit. Er waren toen elf of twaalf wagens.”

Heel oud beroep

Geen wonder dat het gesprek al vrij snel over de hobby van de gastheer gaat. “Ik ben van huis uit een vogelman, al zevenenzestig jaar; specifiek vinkenman. De slag van de vink heeft me altijd getrokken. Ik kan je wel een stukje laten horen?” Frans pakt een geluidsapparaatje en laat trots de zang horen van een roepende vink. “Ze beginnen nu op zang te komen.” Op de vraag hoeveel vinken er zitten, blijken er negen ‘mannen’ te wonen, speciaal voor hun zang. “Puur voor het genieten van het geluid. Vogelman is een heel oud beroep. Vroeger werden er zelfs wedstrijden gehouden, maar dat mag niet meer. Dan werd gekeken welke vogel de meeste muzikale slagen maakte. Die werden dan op een telstok geschreven. In Limburg is nog één café waar dat gebeurt.”

Annie blijkt de dochter van Frans van Sebille te zijn, een voormalig keeper van De Valk. “En ik was een Valk-man, dus ik mocht mee binnenkomen. Ik ben nóg steeds Valk-man, maar niet dat ik er nog heen ga. Wel ben ik vorig jaar nog op een reünie geweest.”

Frans wordt in 1951 geboren in de Blindestraat, en vier jaar later, in 1955, ziet Annie het levenslicht op de Eindhovenseweg. Zij verhuist naar de Lindestraat en hij naar de Dijkstraat, met daarachter de pootaardappelenbewaarplaats. “Uit Groningen en Friesland kwamen ze hier aardappelen brengen.” Het paar leert elkaar voor het eerst kennen in speeltuin Dennenberg. Dat blijkt om wat kalverliefde te gaan. Als Frans militair wordt, komen ze elkaar weer tegen, ditmaal bij Maenen, in 1972. “Zij was nog jong, pas achttien.” Annie werkt na de huishoudschool vier jaar bij Philips; bij Elcoma. Frans begint na de Philipsbedrijfsschool ook bij Philips, werkt vervolgens bij Willem II en na de diensttijd gaat hij naar DAF, waar hij drieënveertig jaar zal werken, eerst bij de militaire tak van Daf I in het Witte Dorp en later bij DAF II. Na het trouwen gaat Annie naar de SMEVA om voor het personeel de koffie te verzorgen. “Dan zien ze je altijd graag komen”, zegt ze lachend.

Kistje

“Ik geloof niet dat we tijdens ons huwelijk drie keer ruzie hebben gehad”, zegt Frans. “Het is geven en nemen voor ons allebei”, aldus Maria. Achteraf zijn volgens het paar de vijftig jaren snel voorbij gegaan. “Eerst woonden we op een flatje in Het Gegraaf. Na een jaar kochten we in de Heggeroosstraat, waar we zevenentwintig jaar hebben gewoond. Toen kwamen we naar hier. Ongelooflijk, hoe snel allemaal.”

Dan komt er een houten Hofnar-kistje op tafel waarin het trouwboekje zit. “Ik ben getrouwd met nóg langere haren dan mijn vrouw”, zegt Frans. “Ik was de eerste in het leger -met ons bataljon- die afzwaaide met lang haar. Eerst was het altijd kaalscheren, en toen mochten de haren blijven staan.” Uit het kistje komt ook nog het militaire paspoort, met stempels over klein en groot verlof.

Uit het huwelijk worden twee kinderen geboren: Patricia en Wendy. “En we hebben een bonuskleinkind: Katja.”

Op tafel staat een tissue-doos met een gebreide of gehaakte hoes. Dat zie je zelden. Maar Annie is verwoed handwerkster, vandaar. Breien, naaien en haken zijn haar ding. Ze is ook een kei in kleren maken. “Maar ze heeft ook een hondenkennel gehad in Maltezers. Om te fokken en en beetje bij te verdienen.” Zowel Annie als Frans komen uit een hondenfamilie, vandaar. Beroepshalve werkt Annie tweeëndertig jaar in de huishoudelijke dienst bij De Hofnar, aanvankelijk in Carolus, nadien in het nieuwe theatergebouw. Bij haar afscheid wordt haar een heuse afscheidsreceptie aangeboden.

Sindsdien fietsen ze samen maar al te graag door de Malpie en kijken ze graag naar de televisie. Annie is fan van Goede Tijden Slechte Tijden en De Meilandjes. Voetbalwedstrijden zijn meer het ding van Frans.

Suskewiet

Het echtpaar De Laat maakt een zeer vitale indruk. “Sporten doen we niet, hoor”, zeggen ze, en intussen komt uit het Hofnarkistje een oude katechismus en een parochieliedbundel.

Annie en Frans kijken vol enthousiasme uit naar de feestdag rond 19 april. De burgemeester komt en er volgen enkele dagen met het gezin in Limburg.

Frans legt nóg een keer het begrip vinkenslag uit: “Als je de zang van de vink hoort en je zegt 'Wie is de moeder van Jezus Christus', dan valt dat gezegde helemaal in de zang van de vogel, en dat noem je de vinkenslag. Je hebt vinken met verschillende vinkenslagen. Wij in Brabant zeggen: er moet een goede Suskewiet op zitten; dat is het laatste stukje van de zang.” Dan besluit hij: “Mijn goudvink heeft haar eieren kapot laten vallen. De reden daarvan weet ik niet. Ik hoop dat ie het met de tweede nest beter doet.”

Download de gratis app van Valkenswaard24 en mis niets → Apple | Android