Column: 'Er is gehuild, gelachen en gestampvoet aan mijn tafel en nu is het tijd voor de kerstdis'
“Ik hoop dat ik in 2024 weer kan ademhalen”, zegt een cliënte. Ze wil 2023 snel afsluiten en opnieuw beginnen. In de eerste sessie presenteert ze haar to do-lijstje voor een beter 2024: breken met haar vervelende familie die haar buitensluit, breken met haar vriendinnen ‘die haar niets brengen’ en ze wil die loser van haar ex nog eens de goed de waarheid zeggen. En, oh ja, haar leidinggevende en collega’s gaat ze ook eens toespreken. Want waarom zien zij niet hoe hard ze werkt en hoe góed ze haar werk doet.
We nemen haar wensenlijstje eens rustig door. En natuurlijk stel ik de vraag: Heb je zelf ook een aandeel in deze conflicten? In sessie één ontkent ze dat rigoureus. Alles wat fout gaat in haar leven ligt aan anderen. Zelf staat ze namelijk altijd klaar voor anderen. Ze is eigenlijk ook niet uit eigen beweging naar mij gekomen, maar gestuurd door haar leidinggevende. Of is je dat aangeraden?, vraag ik. ‘Gestuurd, aangeraden… wat maken die woorden allemaal uit, zegt ze boos. ‘Wat een pietlutterij… Ik zit hier nu toch…’ Woorden doen er heel veel toe, zeg ik.
“Waarom ervaren de mensen om jou heen niet dat je altijd voor ze klaarstaat?, vraag ik haar. Ze kijkt me aan alsof ze een zwembad van olympisch formaat spontaan in de fik ziet vliegen. ‘Hoezo… Ik heb je toch verteld dat ík altijd mijn best doe voor anderen…’ In sessie twee zie ik dat haar schild wat dunner wordt na jaren van krachtpatserij. Ze kijkt me meer aan, luistert beter. In een rollenspel laat ik zien, met gebruik van haar eigen woorden, hoe haar communicatie kan overkomen op haar familie, collega’s en vrienden. Ze komt tot het inzicht dat ze inderdaad een pantser draagt en krijgt een beeld van hoe dat er dan in de praktijk uitziet.
In de emotionele sessie drie komt ze tot inzichten waaróm ze dat pantser draagt en ook dat ze er vanaf wil, van dat pantser. Weg met al die verwijten naar anderen, wat kan ze zélf doen?
In sessie vier hangt ze ontspannen achterover in haar stoel. Ze luistert, vraagt, is nieuwsgierig en wil veel communicatieoefeningen doen. ‘En als ik het zo zeg, hoe komt het dan over? En als ik dan zo erbij kijk, wat denk jij dan?’ Ik spiegel. En nu wil ze tot slot ook gespreksoefeningen doen die te pas komen aan de kerstdis bij haar familie. Want ja, ze is uitgenodigd en ze gaat erheen. ‘Spannend, maar ik heb er zin in.’
Met haar vierde sessie sluit ik zelf ook bijna het jaar af. Ik heb nog wat belafspraken met oud-cliënten. Ze waren bij mij voor relatietherapie, mediation, persoonlijke coaching of traumatherapie. Aan mijn tafel is gehuild, gelachen, gestampvoet, geschreeuwd, er is op de tafel geslagen, er is van de tafel weggelopen en…. weer teruggekomen.
Tijd voor de kerstdis
Het was een vol jaar, het was een prachtig jaar. En nu is het tijd voor de kerstdis. De kinderen en schoonkinderen schuiven aan, mijn man staat achter de gordijnen want speelt verstoppertje met de gillende kleinkinderen, oma eet een taartje. En ik roer door de grote pan soep en kijk intens tevreden naar dit drukke, Italiaans-achtige familietafereel. Het is de wensfoto die ik altijd in mijn hoofd had op de mindere momenten in een ver verleden. Ik heb geen iPhone nodig om het vast te leggen. Het ís er. En ik zie het en ik voel het.
Download de gratis app van Valkenswaard24 en mis niets → Apple | Android
