Wim Firet en Rob Werson: 'Wij zorgen dat de harmonie naar Handel ontzorgd wordt'

Al vele tientallen jaren zorgen Rob Werson en Wim Firet er achter de schermen voor, dat de muzikanten van de Stichting Broederschap der Handelse Processie de twee keer veertig kilometer zorgeloos kunnen afleggen. Elke muzikant heeft gegarandeerd een rustplek en wordt voorzien van de nodige smeermiddelen.

Wim zit thuis aan tafel en wacht rustig totdat zijn maatje Rob binnen komt. Rob Werson heeft een metalen doosje bij zich van Samson Solution, je weet wel, om fietsbanden mee te plakken. Ook een stapeltje beduimelde papiertjes en een klein notitieboekje legt hij op tafel. De partner van Wim Firet brengt koffie, lekkere chocolaatjes en heerlijke warme chocoladecake. Dat alles zijn de ingrediënten voor een goed gesprek met de service-mannen van de Handel-harmonie.

Achter de meiden aan

Rob slaat zijn kleine Handel-boekje open en zegt: “In 2009 was het de drieëntwintigste keer, lees ik, dus dit jaar zou het de negenendertigste keer zijn, maar na aftrek van twee jaar corona wordt het dit jaar de zevenendertigste keer. Het was 1986, ik was toen nog alleen en ging achter de meiden aan. Onze vriendenclub, waar ook enkele dames bij zaten, ging naar Handel op bedevaart. We hadden afgesproken dat ik ook naar Handel zou komen om ‘s avonds lekker op stap te gaan. Dus ik op de fiets naar Handel, daar op stap geweest, en een bed gevonden in de boerderij van Moeke van de Vossenberg, waar de muzikanten altijd verblijven, op een grote zolder, op stal of in de garage.” Wim: “De boerderij staat er nog. Toen kwam de harmonie daar al meer dan zestig jaar.”

De volgende ochtend komt de stoet weer in beweging en Rob blijft wat bij de harmonie hangen. “Toen de pauzeplaats bij café Schafrath in Nuenen in zicht kwam, vroeg de harmonie of ik ’n paar stoeltjes wilde vrijhouden. Want wat gebeurt er: alle pelgrims schieten overal binnen terwijl de muziek braaf doorspeelt tot aan de rustplek. De pelgrims zitten dan al en de muzikanten moeten blijven staan.” Zo vertelt Rob, die een jaar later, samen met Wim, per fiets op de heen- en op de terugweg bij álle rustplekken zitplaatsen vrij houdt voor de muzikanten. Wim: “In het begin was dat wel een uitdaging. Je bent met tweeën aan het vechten tegen duizend mensen. Als je enkele stoelen klaarzette, en je draaide je om, waren die stoelen al weer verdwenen.” Het is niet helemaal duidelijk bij de twee heren of de harmonie in die beginjaren vroeg of ze volgend jaar wéér wilden reserveren, maar Rob en Wim hebben deze hulpactie in elk geval trouw voortgezet.

Bier over

“Wij fietsen de stoet steeds voorbij en zijn dus als eerste op de afgesproken rustplaats. We melden ons bij de kastelein en vragen of we stoelen mogen vrijhouden. Bovendien maken we een inschatting wat de muzikanten zullen gaan drinken”, volgens Rob. “Voorheen zetten kasteleins”, zo herinnert Wim zich, “meestal veel fris en bier klaar voor de muziek, maar soms bleven er tientallen glazen bier onaangeroerd, omdat de dirigent weer floot of met trompetsignaal aangaf om weer te verzamelen en te vertrekken. “Wij hielpen dan om wat bier ‘terug te gieten’ en de zaak mee op te ruimen.”

Zodra iedereen weer vertrekt, meldt de kastelein hoeveel consumpties zijn gebruikt en even zovele muntjes geven de twee heren aan de kroegbaas. “Dan springen wij weer op de fiets, halen de processie in en stoppen bij de volgende halteplaats”, zegt Wim. Ideaal voor de muzikant die zeker weet een stoel te hebben, hij hoeft niet in de rij aan de toog om iets te bestellen en de kastelein kan het werk in korte tijd gemakkelijk behappen. Er staan nu geen zestig mensen aan de bar, maar slechts twee, én er is ruimte voor andere mensen om iets te bestellen. “Wij staan dus ten dienste van de harmonie. Willen ze nog iets meer drinken, dan rennen wij samen naar de bar en halen drinken voor hun eigen rekening”, zo leggen de Valkenswaardse gelegenheidskasteleins uit.

Bedevaartsurvivalkit

Dan komt het fietsenreparatiedoosje tevoorschijn. Rob legt uit dat elke muzikant zo’n doosje kreeg bij gelegenheid van de vijfentwintigste zorgrit van de twee mannen. En de inhoud van de 'bedevaartsurvivalkit'? “Allerlei attributen die je onderweg kunt gebruiken: lucifers, een kaarsje, ’n postzegel met potlood, een wattenstaafje, een tandenflos en pleisters, een consumptiemunt, de tekst Kinderen van Maria, een kleine Maria-medaille en een fris snoepje”, zeggen de heren lachend. Rob bladert vervolgens ietwat melancholisch door zijn historische notitieboekje, wat sinds 1986 gebruikt wordt om bestellingen op te nemen, namen te noteren en pauzetijden vast te leggen. Op 18-10-1986 krijgt Rob volgens zijn aantekeningen verkering met ‘ons Mieke’.

Het tweetal behoort niet tot de officiële organisatie van de Handelse Processie. Wim: “Dat willen we ook niet, want dat geeft meteen allerlei verplichtingen. We zijn als fouragemeesters een onofficieel aanhangsel van de Broederschap.” De kasteleins kennen hen natuurlijk, en hebben de laatste jaren de stoelen al klaar staan, het water staat al gereed en het wordt de twee heren op die manier steeds gemakkelijker gemaakt. “Soms staat er koude schotel of een worstenbroodje. Af en toe frikandellen en kroketten, die gratis worden aangeboden aan de muziek.”

Inmiddels is het voor de pelgrims nooit meer een probleem dat er gereserveerd wordt voor de harmonie. De bedevaartgangers realiseren zich: doordat er muziek is loopt iedereen gemakkelijker. “Heel veel mensen waarderen het dat de muzikanten onderweg hun welverdiende rust krijgen.” 

Download de gratis app van Valkenswaard24 en mis niets → Apple | Android