'Ut gevuul dae ik toen hai, de waerrumte, ut geluksgevuel, dae zal ik nóit vergehte'

Un vraoewke bae mehn öt de buert kumt geregeld binnevalle vur un kùmke koffie. Ze ken óit vroage stelle wur ge diehp over noa moet denke, zùwas deze.

"Franske", zisse. "As gij denkt án vrueger, án de kersmisse, wá is öoew dan ut mist baegebleve?" Ik moes efkes prakkizere en toen kwam ik tot ut vollegende. Ut zen twih hillemôl verschillende herinneringe maer allee vórt.

Smoeder, ze vádder, mehn zuster en ikke liepe nur de nahchtmis. Ik waar nog maer un maenneke. Mehn hahnd diep in de zakke van onze vádder, laekker waehrum. Ut snuoewde, vaedder waar ut dohdstil op stroat. In die dódse stilte hurde’n ik allihn ut kroake van de snuoew onder mehn schoehn en in de verte un geluyd dae gong van piep, krak, piep, krak. Ut geluyd klonk steeds hadder. Toen zag ik ut. Unne'n aoewere mens kwam dur de snuoew op zun fietske ángereje. De snuoew vahst tusse zun wiele wá ut gepiehp teweeg brôcht. Ut gevuul dae ik toen hai, de waerrumte, ut geluksgevuel, dae zal ik nóit vergehte.

Maer ók: in diejen tehd kwam de maellikboer nog án huys. Inne kihr in de wehk wierur dan afgerehkend. Vlak vur kerst, ik denk nun dag, stón Peer án de deur vur gaeld. Smoeder dee ope'n en Peer döoewde de rehkening in ons smoeders hahnd. “Wôcht efkes”, zee smoeder, “ik moet efkes wá kweht, ik wor nie goehd van dae paerd van öoew, iederen dag schet hier ie kraek vur mehn deur!" ”Tsja”, zee Peer, “hij kri elliken dag op dezaelde plôts zun ehte, dus schet ie ók elleken dag op dezaelde plôts! ”Nou“, zee smoeder, “bend um dan unne zak tusse zun pohte!" ”Och”, zee Peer, “dae doek al feftig joar en ik scheht ur nog steeds naeffe!”

Download de gratis app van Valkenswaard24 en mis niets → Apple | Android