Dit is De Kreijenbeek: 'Ik ben blij met mijn huis met vijf slaapkamers'
Dory Vriezekolk-Vriend kwam samen met haar man vanuit het Twentse Hengelo naar Valkenswaard. Philips heeft daar voor het jonge paar een huurhuis. “We kenden helemaal niemand en hadden nog eens geen telefoon”, vertelt Dory. Helaas sterft haar man in augustus van dit jaar. Ze kijkt dankbaar terug naar haar man en naar de wijk De Kreijenbeek in Valkenswaard.
Dory Vriezekolk wordt geboren in Amsterdam in 1937 en Henk ziet in 1934 in Hengelo het levenslicht. Ze stappen samen in het huwelijksbootje in 1962. Als Henk bij Philips Eindhoven gaat werken, is hij vijf dagen op het bedrijf en overnacht bij een hospita. “In het weekend kwam hij dan thuis. Dat was niet leuk, ook niet voor onze twee zoons Arjen en Eelco. Zo was het niet om te doen”, aldus Dory, die blij is als Philips een huurwoning aanbiedt in De Kreijenbeek te Valkenswaard.
“Ik weet nog dat ik dacht: we gaan de wereld uit, toen ik de allereerste keer van mijn leven vanuit Eindhoven via de Valkenswaardseweg daarheen reed.” Het gezin neemt een kijkje in de modelwoning van de gloednieuwe wijk. “In dat huis was alles, behalve een trap. Er stond nog een ladder om naar boven te kunnen komen.” Het gebied ligt in die tijd vol met bouwmaterialen en van tuintjes is nog helemaal geen sprake.
Fikse achtertuin
Dory wordt breimoeder bij haar kinderen op de openbare school, toen nog in de Kromstraat. “Ze gingen daar elke dag te voet heen”, vertelt ze, en ze wordt naast breimoeder ook leesmoeder en drukt de schoolkrant in het oude gemeentehuis. Doordat ze nauw betrokken raakt bij de school aan de Kromstraat, leert ze nauwelijks mensen in de wijk kennen. “Niemand groette me, niemand zei hallo.”
Maar de familie Vriezekolk is desondanks blij met het nieuwe huis, met maar liefst vijf slaapkamers op de verdiepingen, een leuk voortuintje en een fikse achtertuin met berging. “Iedereen in de woonblokken werkte bij Philips, maar per blok mocht één woning worden verhuurd via de gemeente Valkenswaard. Dat was toen de deal”, weet Dory zich nog te herinneren. Ook ziet ze nog steeds iemand van de gemeente langskomen met een bussel poot-plantjes onder zijn arm. “Na 53 jaar zijn die uitgegroeid tot de kolossale bomen die je hier vóór ons huis ziet staan”, zegt ze ietwat verwonderd.
Dan vertelt de gastvrouw dat een handwerkclubje haar veel heeft gebracht. “Dat groepje bestond uit aardige mensen; vrouwen die graag wilden handwerken: haken, breien en quilten. Je moet dat uitspreken als kwilten, want kilten zijn Schotse rokken.” Nog niet alle bewoners van de omliggende blokken kent Dory nu, maar ze weet wel dat even verderop een gezin woont uit Eritrea. Op de vraag of er ook wrevelpuntjes zijn in de wijk zegt ze: “Zodra de zon begint te schijnen in de zomer, wordt verderop de muziek aangezet en de achterdeur open. Het volume komt op het hoogste standje en dat is wel erg irritant. Ik ben al zó vaak aan de deur geweest.” Ze weet dat een andere familie de huurwoning waarin ze wonen bijna heeft gesloopt. “Er zit geen trapleuning meer in. Erg, hè. Ze bellen ook vaak voor onderhoud.”
Niet meer achterom
Dat er heuvels en dalen zijn gecreëerd voor de afvoer van regenwater, vindt Dory (87) wel fijn. “Door die hobbels kunnen die grote lummels niet meer voetballen en komen er geen ballen meer tegen de ramen. Ik heb wel dubbel glas, maar tóch.” Het is haar bovendien wat tegengevallen dat je niet meer spontaan bij de mensen achterom kunt komen in De Kreijenbeek. “Ik had bij Brabanders anders verwacht.” Er wonen relatief weinig kinderen in haar straatje, “En aardig veel mensen van boven de tachtig.”
Gelukkig vindt ze het fijn om thuis te zijn en te handwerken. Achter haar hangt een schitterend quilt-werkstuk en op een tafeltje staat een schattig klein quiltwerkje van prachtig stof. Nu is ze bezig met het haken van een deken voor Afrika. De slaapkamers boven heeft ze vooral bestemd als voorraadkamer voor allerlei lapjes. “Ik heb zo vaak gezegd: leg maar zo lang op zolder. En ja, dat moet ik straks allemaal zien kwijt te raken. Ik moet er niet aan denken!” Dory heeft nog geen behoefte om zich aan te sluiten bij De Zonnebloem of bij Met Je Hart. Ze verveelt zich geen moment. Er staan volgens haar op zolder nog dozen die sinds 1971 nog steeds niet zijn uitgepakt. “En de televisie aan of een muziekje als het nodig is.”
Op de vraag of ze mensen wil adviseren om in De Kreijenbeek te komen wonen, zegt ze: “Oh jazeker, als ze de huur kunnen betalen tenminste. Want die is niet min.” Ondanks haar respectabele leeftijd slaat ze met grote vaardigheid haar iPad open, want ze wil laten weten hoeveel huur ze exact betaalt. “Hier, zevenhonderddertig euro, aan Stichting Woonbedrijf SWS.HHvL. Maar ik sta wel ingeschreven voor een kleinere woning, hoor. Ik wil hier eigenlijk niet weg, maar ik begrijp onze kinderen wel.” Even moppert de van oorsprong Amsterdamse dat ze in dit huis altijd koude voeten heeft. Om de kou te beteugelen hangt er een gordijn voor het trapgat. “Het scheelt drie graden, vóór of achter het gordijn”, zegt ze. “En de buurvrouw heeft ook altijd last van koude voeten.”
Download de gratis app van Valkenswaard24 en mis niets → Apple | Android
