Dit is De Kreijenbeek: 'Het publiek is vergrijsd en vroeger waren er geen buitenlanders'
Het lijkt alsof in de voormalige garage van Wendy het hart van De Kreijenbeek klopt. De tot kapsalon omgebouwde stallingsplaats is nu het ontmoetingscentrum voor klanten uit de buurt. Niet alleen voor knippen, verven, watergolven, stylen, permanenten, föhnen, modelleren, opsteken of werken met extensions of dreadlocks, maar ook voor het sociale contact. Daarom is Valkenswaard24 te gast.
Jaren geleden wordt achter De Kreijenbeek 177 een garage gebouwd. Als Wendy en haar gezin in dit huis komen wonen, komt er in de garage een mini Cooper te staan. Maar al gauw palmt ze de hobbyruimte in en tovert deze om tot een fraaie kapsalon. Alles wat je daarvoor nodig hebt, staat in ‘Wendy’s Haar Stijl’–kapperszaak. Op de salondeur zit een sticker die je attendeert op een afstapje. En inderdaad, als je de deur opent moet je goed opletten.
De kapsalon is ongeveer 1.20 meter bij 6.00 meter en Wendy presenteert een kapperszadelstoeltje op wieltjes. Els (86) heeft haar eerste behandeling al gehad. “Het is gewoon blonderen”, zegt ze. In haar kapsel zit een wit/grijsachtig product en je vraagt je af of dát nog ooit goed komt. “Dadelijk komen er nog twee dames, maar ik kom altijd wat eerder, want ik moet ’n uur zo blijven zitten. Mijn haar is eigenlijk een beetje bruin.” Wendy brengt intussen lekkere koffie op een zilveren presenteerblaadje. “Ik kom al tweeëntwintig jaar bij Wendy”, zegt Els en als je goed luistert, hoor je een Limburgs accent.
Gegiechel
De kapster vertelt dat ze aanvankelijk in Veldhoven werkt en ook bij de mensen thuiskomt. “Ik woon inmiddels negentien jaar hier maar heb de salon pas vijftien jaar.” Dan komen twee andere dames van het trapje af en stappen de salon binnen. Opnieuw bespeur je Limburgs dialect. Het zijn Lilian (73) en Resie (76) die samen met Els al meer dan twintig jaar als drie musketiers tegelijk in de kapsalon komen om hun haren te laten verzorgen. Natuurlijk moet er gegiecheld worden, nu vier dames samenzijn op zeven vierkante meters. Lilian laat weten dat Els destijds het spits afbeet, met een kleur: ‘Dat wil je niet weten: oranje!’ Dat deden we nog bij één van ons thuis in de keuken. Want de salon was er nog niet. Dan werd er thuis eten gemaakt voor ons allemaal; oh wat was dat gezellig. Meestal friet of stoofvlees; zoervleisj op zijn Maastrichts. Dan sloten de kinderen soms aan en moest Wendy wel acht klanten knippen.”
Hoe zijn de drie dames bij Wendy terecht gekomen? Resie: “Wij werkten op peuterspeelzaal Duimelotje en Wendy kwam als moeder binnen, met heel mooi haar. Ze zei dat ze kapster was en voor haarzelf wilde gaan beginnen, bij klanten thuis. Wij meteen enthousiast. Els werd als eerste behandeld en kreeg dus oranje haar, maar haar man schrok en trok wit weg! Toch was het wel leuk. Ik kocht er gewoon een leuke groene jas bij.” De dames prijzen de kapster omdat ze altijd goed gemutst is en goede ideeën heeft. “De klant is koning”, aldus Resie. Lilian heeft Zweeds blond: grijs is volgens haar zo’n rotwoord.
Het moet bijgeverfd worden en worden bijgeknipt. “Je gaat hier als nieuw de deur uit”, zegt ze lachend. Het haar wordt donker met een beetje paars. Het kapsel van Resie gaat straks ook blonde plukken krijgen en ook bijverven staat op het menu. Zijn er nog meer kapsalons in de wijk? Wendy: “Ja, er zijn er meer, maar hier klopt het hart van De Kreijenbeek.” Wendy is ‘verkreijenbeekst’: eerst woonde ze op 160 en nu op 177. Eén van de drie dames woonde tussendoor zeven jaar elders, maar kwam weer terug. Lilian woonde heerlijk, maar kon het huis niet kopen, en vertrok naar de overkant, waar Els ook woont, naar de Sparrenlaan.
Resie vertelt: “Vier gezinnen met kindjes besloten destijds om de heggen op de erfafscheidingen van de achtertuinen te verwijderen. Maar na korte tijd werd toch weer besloten om ze terug te zetten.”
Feestdag
De man van één van de dames is psycholoog en werkt dertig jaar in het ziekenhuis in Geldrop. De andere twee heren zijn echte Philipsmensen. Alle drie wonen ze hier al ’n halve eeuw en zijn naar eigen zeggen ‘verbrabantst’. Komen Els en Lilian van Maastricht, de bakermat van Resie ligt in Heerlen. Even wordt er gekift over het verschil tussen Maastricht en Heerlen, maar de drie kernploegleden zijn wel aan elkaar gewaagd. Ze gaan ook alle drie tegelijk naar de pedicure en na de kapsalon gaan ze meestal uit eten. “We maken er steeds weer een feestdag van!” De dames dragen de wijk op handen, al is het ook weleens verkeerd gegaan.
Ze sommen op: er waren vroeger meerdere inbraken, één van de dochters is wel eens achterna gezeten omdat ze poortjes open en dicht duwde, er waren gewapende roofovervallen en drugsinvallen en eens moest de ME erbij komen om een groep jongeren te verspreiden. “Maar ja, in elke wijk gebeurt wel iets”, zo zeggen de vrouwen in koor. Wendy pakt intussen een zwart bakje met daarin een kleurig substantie. De dames wisselen van stoel en het kapsel van Lilian wordt bewerkt met de inhoud van het potje.
Al met al praten de dames alleen maar positief over de wijk. “Het publiek is wat vergrijsd, er zijn minder kinderen en vroeger waren er geen buitenlanders. Maar niemand heeft daar last van”, aldus Lilian. Ze herinneren zich nog hun medewerking aan het bloemencorso vanuit de wijk. “Bij 160, bij de glasbak, stond toen de tent. Maar dat is misschien al vijftien jaar niet meer.” De vier Kreijenbekers spreken tenslotte de hoop uit nog lange tijd vriendinnen van elkaar te mogen blijven en Wendy pompt de stoel van Lilian nog wat omhoog. “Ik heb geen plek meer voor nieuwe klanten, hoor”, zegt ze.
Download de gratis app van Valkenswaard24 en mis niets → Apple | Android
